Adelajda of Mochental b. 1075проц d. 1 децембар 1125 - Индекс потомака

• http://militera.lib.ru/common/solovyev1/03_03.html

Шляхта краковская позвала себе на престол старшего брата его, Болеслава Семовитовича; но княжение Болеслава не могло быть продолжительно и спокойно, ибо если прежде в Польше на княжеские отношения обнаруживали сильное влияние вельможи я прелаты, то теперь сюда присоединилось третье сословие, не туземное, как в Европе Западной, так называемое среднее сословие, выступившее тогда на сцену вследствие известных обстоятельств, но иностранное, немецкое. Немцы краковские, сендомирские и из других городов, которым не понравился новый князь Болеслав, обратили свои взоры на Генриха IV, князя силезского-вратиславского (бреславского), Пяста, но совершенно онемеченного, который сочинял немецкие любовные песни (Minnelieder) и был вассалом немецкого императора. Генрих принял предложение краковских граждан, часть шляхты приняла также его сторону, и он успел выгнать Болеслава. Но тот не думал еще уступать ему: он собрал войско и призвал на помощь родного брата Конрада и двоюродного Владислава Локетка, собственно законного наследника Кракову по родном брате своем, Лешке Черном.

• http://militera.lib.ru/common/solovyev1/03_04.html

Князь Бельзский 1210 - 1230 Князь Бельзский 1231 - 1234

• http://militera.lib.ru/common/solovyev1/03_03.html

Był młodszym synem Albrechta II z rodu Askańczyków i bratem Jana I.

На р. Калке в 1223 г. в битве с татарами погибли многие русские князья, в том числе черниговский и козельский. Новый черниговский князь Михаил Всеволодович объединил уделы погибших, не оставивших наследников князей, в единую волость - «Вятичскую землю», совпадавшую с местами проживания вятичских племен, с центром в Карачеве. А в 1246 г. эта земля была превращена в удельное княжество, когда Михаил Черниговский, отъезжая в Орду, распределил земли Черниговщины между своими сыновьями. Карачевский удел достался его сыну Мстиславу.

Судя по литовско-польским источникам, Карачевское княжество состояло из четырех крупных, порой не связанных между собой территориально, «концов»: карачевского, звенигородского, козельского и елецкого, и как незавидное досталось оно не самому старшему сыну Михаила. Да к тому же его еще надо было покорить. Правда, молодому князю Мстиславу в какой-то мере помогли татары, сокрушившие во время вторжения в 1238-1239 гг. на Русь многие воинственные вятичские роды. Да и последующие угрозы со стороны воинственных степняков способствовали консолидации земель княжества под властью Карачева, который от татар не пострадал. Первый карачевский князь Мстислав почти не общался со своими соседями и братьями, не участвовал в княжеских междоусобицах. С 1246 г. удел платил Орде «выход» мехами, хотя и не напрямую, а через черниговского князя Андрея Всеволодовича, который после гибели старшего брата Михаила получил от татар ярлык на княжение. После 1261 г., когда черниговский «стол» перешел к Роману Михайловичу, и тот сделал Брянск «столицей» Черниговских земель, дань отвозилась туда. Только после установления в Брянске «смоленского» правления в 90-е годы XIII в. Карачев сносился с Ордой самостоятельно.

Из потомства Мстислава Карачевского выжили трое его сыновей - Святослав-Пантелей, Тит и Адриан (Андрей). Умирая в начале 1290-х годов, князь Мстислав передал власть старшему сыну Святославу-Пантелею. Между старшим сыном и двумя другими последовавшими сыновьями была существенная разница в возрасте. К моменту смерти отца Святославу-Пантелею было, видимо, около пятидесяти лет. Тит и Адриан (Андрей) действовали заодно в карачевской усобице 1339 года. А Тит Мстиславович даже упомянут в летописи под 1364 г., как участник сражения с татарами. Оба, видимо, родились от второго, позднего, брака Мстислава где-то незадолго до его смерти. По завещанию Мстислава братья Тит и Адриан (Андрей) получили: первый Козельский удел, а второй Звенигород и Елец.

• http://www.proza.ru/2012/06/21/1480

Była najmłodszym[1] dzieckiem Władysława Odonica i jego żony Jadwigi, której pochodzenie pozostaje dyskusyjne. Nie jest znana data narodzin Eufemii. Badacze uznają, że najprawdopodobniej przyszła na świat w latach 30. XIII wieku[2]. W literaturze pojawia się też stwierdzenie, że urodziła się około 1230 roku[1]. Jej braćmi byli Przemysł I, Bolesław Pobożny i przypuszczalnie młodo zmarły Ziemomysł, a siostrami Salomea i hipotetycznie Jadwiga. W 1251 roku poślubiła swojego kuzyna Władysława, księcia opolsko-raciborskiego. Małżonkowie byli ze sobą spokrewnieni w czwartym stopniu według komputacji kanonicznej. Nie wiadomo, czy otrzymali niezbędną papieską dyspensę[3]; badacze sądzą, że sprawę niewątpliwie musiano wówczas załatwić pozytywnie[4]. Małżeństwo to miało na celu unormowania stosunków między Piastami wielkopolskimi i opolskimi wobec utraty przez Władysława w 1244 księstwa kaliskiego na rzecz brata Eufemii Przemysła I. W 1258 razem z mężem i synami Eufemia ufundowała klasztor cystersów w Rudach[5]. Z kolei w 1281 wyraziła zgodę na nadanie premonstratensom 100 frankońskich łanów ziemi w Lubnie[6]. Owdowiała w 1281 (po 25 marca) lub 1282 roku. Zmarła 15 lutego po 1281 roku. Przypuszcza się, że żyła jeszcze w 1287[7]. Eufemia i Władysław mieli czterech synów: Mieszka, Kazimierza, Bolesława i Przemysława oraz córkę (być może Konstancję) – pierwszą żonę Henryka IV Prawego.

Сын св. Михаила Всеволодовича Черниговского и княжны Владимиро-Волынской. Князь Новгородский в 1229 – 1230 гг. Князь Галицкий в 1238 г. Князь Луцкий в 1239 г. Князь Черниговский в 1240 – 1243 гг. Бан Мачевский на Дунае с 1243 г. В 1243 г. же женился на дочери венгерского короля Белы IV королевне Анне. У него, как и у многих князей Рюриковичей того времени, была бурная жизнь авантюриста, князя-изгоя, выпавшего из обычного «лествичного порядка»: метание по княжеским столам, бегства, усобицы, интриги, привод на русскую землю иноземных полчищ ради своих мелочных дрязг за престолы. Действительно, одно время он успел посидеть и в Луцке – несколько месяцев в 1239 году, пока не бежал при приближении Батыя. Самая известная его усобица – приход в 1245 г. с венгерским и польским войском на Даниила Галицкого, битва на реке Сан и полный разгром (это, кстати, последнее сражение между Ольговичами и Мономаховичами, вражда шла полтора века). Не сумев нигде пристроиться, он так и умер около 1262 г. на чужбине, на службе у давнего своего покровителя, короля венгерского, врага Руси. Эпоха таких горе-князей, заводил всех усобиц и приводов на Русь иноземцев, уходила в прошлое: Руси после Батыева нашествия нужно было единство и сила, а не прежний раздрай.

Естественно, ни о каком оседании потомков этого Ростислава на Волыни, в уделе своих злейших смертельных врагов Романовичей (Даниила и Василька) не могло быть и речи. Он тихо-мирно доживал свой век в Венгрии, полностью погрузившись в венгеро-болгаро-византийские дела и забыв о Руси. Он даже успел поссориться со своим отцом, Михаилом Черниговским, который приезжал к нему в Венгрию незадолго до своей гибели. В 1258 г. Ростислав выдал свою дочь за болгарского царя Михаила Асеня и был посредником между ним и византийским императором Лоскарем. В 1259 г. Михаил Асень был убит своим братом Коломаном. Ростислав с венгерским войском вторгся в Болгарию и разгромил узурпатора. Царем он провозгласил своего сына Михаила, женатого на сестре Михаила Асеня. В 1261 г. Ростислав ездил в Вену и способствовал заключению мира между венгерским королем Белой IV и чешским королем Оттоакром II. Итак, потомки Ростислава предпочли Болгарский трон, чем какую-то Русь, а на Волыни меж тем так и правили потомки Даниила Галицкого вплоть до Андрея и Льва Юрьевичей, погибших в 1324 г.

• http://forum.svrt.ru/lofiversion/index.php?t1483-50.html

По смерти короля Даниила мысль Романа Великого была приведена в исполнение: Галицкая земля перешла прямо к сыновьям Данииловым: Льву, Мстиславу и Шварну (Роман больше не упоминается), а дядя их Василько остался княжить по-прежнему на Волыни. Литва готовилась окончательно слиться с Русью под властию одного из сыновей Данииловых: в 1268 году Воишелк снова заключился в монастыре, отдав все свои владения зятю Шварну. Последний, боясь, как видно, возобновления внутренних волнений в Литве в пользу князей природных, уговаривал Воишелка покняжить еще вместе, но тот решительно отказался, говоря: «Много согрешил я пред богом и перед людьми; ты княжи, а земля тебе безопасна». Живя в угровском Данилове монастыре, Воишелк говорил: «Вот здесь подле меня сын мой Шварн, а там господин мой отец князь Василько, буду ими утешаться». Но он недолго утешался: Шварн умер бездетным, и литовцы снова вызвали Воишелка из монастыря для управления делами княжества; это возбудило вражду в брате Шварновом, Льве Даниловиче, которому хотелось быть наследником брату в Литве, а Воишелк не склонялся на его желание.

• http://militera.lib.ru/common/solovyev1/03_03.html

W 1249 została przez starszego brata Przemysła I wydana za mąż za Piasta śląskiego Konrada I, syna Henryka II Pobożnego. Małżeństwo to miało wymiar polityczny i skierowane było przeciwko Bolesławowi Rogatce, który dzięki temu sojuszowi zmuszony został do wydzielenia Konradowi księstwa głogowskiego i rezygnacji z pretensji do Wielkopolski. Uroczystości weselne odbyły się w Poznaniu, a nowożeńców pobłogosławili arcybiskup gnieźnieński Pełka i biskup poznański Boguchwał II[3].

Niewiele wiadomo o rządach Salomei jako księżny głogowskiej. Można przypuszczać tylko, że starała się utrzymywać poprawne i żywe stosunki ze swymi braćmi, książętami wielkopolskimi. Była również hojnym darczyńcą na rzecz klasztorów św. Marii Magdaleny w Nowogrodźcu nad Kwisą oraz dominikanów w Głogowie[4].

Z małżeństwa z Konradem doczekała się sześciorga dzieci. Byli to trzej synowie: Henryk, Konrad i Przemko oraz trzy córki: Anna (żona Ludwika II Bawarskiego), Eufemia (żona Albrechta II, hrabiego Gorycji) i Jadwiga (ksieni klarysek we Wrocławiu)[5]. Od Konrada i Salomei wywodzi się linia Piastów głogowskich i żagańskich, wygasła w 1504 na Janie II Szalonym.

Data śmierci nie jest znana; wiadomo tylko, że musiało to nastąpić jeszcze za życia Konrada. Pochowana została w klasztorze dominikańskim w Głogowie. Według Kroniki książąt polskich Piotra z Byczyny Salomeę otaczał nimb świętości. Nie zachowały się jednak żadne ślady starań o beatyfikację[6].

Итак, потомки Ростислава предпочли Болгарский трон, чем какую-то Русь, а на Волыни меж тем так и правили потомки Даниила Галицкого вплоть до Андрея и Льва Юрьевичей, погибших в 1324 г.

• http://forum.svrt.ru/lofiversion/index.php?t1483-50.html

Википедия В мае 1260 года она вышла замуж за Моиша II Дарои (1210—1280/1281), палатина Венгрии в 1270-1272 годах. От болгарских царей у неё детей не было, а в браке с Моишом родилась дочь Эржебет Дарои, которая стала женой Миклоша Меддьеши, воеводы Трансильвании, и одним из предков в 7-м колене короля Польши Стефана Батория.

Il fut le le troisième fils d'Heinrich II et de la comtesse Irmgard de Weimar-Orlamunde.
Vers 1228-1229, il accompagna l'empereur du Saint-Empire romain germanique Frédéric II dans sa sixième croisade en Terre Sainte.
1236, il succéda à son père et, après la mort de son frère Heinrich III, il fut comte de Schwarzbourg.
1248-1249, il fut capturé lors de la guerre de succession de Thuringe.
1267, il fonda le monastère de Saalfeld.

• http://www.genealogia.ru/users/rurik/Rospisi/Kas_Rost.htm

Był drugim synem margrabiego z Salzwedel Ottona III Pobożnego i jego żony Bożeny, córki króla Czech Wacława I. Po śmierci ojca w 1267 wraz ze starszym bratem Janem III (wkrótce zmarłym) oraz młodszymi Albrechtem III i Ottonem VI Małym objął rządy w odziedziczonej części Brandenburgii. Tytuł margrabiowski bracia dzielili także z trzema kuzynami ze Stendal. W 1272 dokonał podziału kraju z młodszymi braćmi. Otto był blisko związany z Czechami (za sprawą pokrewieństwa z królem czeskim Przemysłem Ottokarem II – Otto był jego siostrzeńcem) i w większym stopniu zajmował się sprawami tamtejszymi, niż swoim własnym krajem. W 1271 uczestniczył w czeskiej wyprawie na Węgry, wspierał też króla czeskiego w jego sporze z Rudolfem I Habsburgiem – w 1278 wziął udział w bitwie pod Suchymi Krutami, w której Ottokar zginął. Objął wówczas kuratelę nad synem i następcą Ottokara, młodym Wacławem II. W 1279 zawarł układ z Rudolfem Habsburgiem, zrzekając się w imieniu Wacława zdobytych przez Ottokara Austrii, Styrii i Karyntii oraz oddając mu na pięć lat Morawy, a sobie gwarantując regencję w Czechach. Wywiózł wówczas młodego władcę do Brandenburgii. Rządy Ottona w Czechach nie były zbyt szczęśliwe dla tego kraju – wśród ludności narastała niechęć wobec regenta oskarżanego o okrucieństwo, jak również wobec cudzoziemców (głównie Niemców), którymi się otaczał. Z rządów zrezygnował na rzecz matki Wacława w 1283 w zamian za wysokie odszkodowanie. Do Pragi wrócił wówczas Wacław. Po śmierci Rudolfa Habsburga w 1291 jako głowa ottońskiej linii brandenburskich Askańczyków uczestniczył w elekcji nowego króla niemieckiego. Wdał się przy tym w spór o skorzystanie z praw elektorskich należnych władcom Brandenburgii ze swym kuzynem, Ottonem IV ze Strzałą, który przewodził młodszej linii rodu. Otto Długi popierał wówczas Adolfa z Nassau, a Otto ze Strzałą należał do partii habsburskiej. Żoną Ottona była Judyta (Jutta) z Hennebergu. Dzięki temu małżeństwu, po śmierci brata żony, Ottonowi przypadła część hrabstwa Hennebergu oraz Koburg. Spośród dzieci przeżył go tylko jeden syn, Herman, który został jego następcą, oraz córki: Beatrycze, zm. 1316, żona księcia świdnickiego Bolka I Surowego, a następnie księcia kozielskiego i bytomskiego Władysława; Matylda, zm. 1298, żona księcia wrocławskiego i krakowskiego Henryka IV Probusa; Judyta (Jutta), zm. 1328, żona księcia Saksonii-Wittenbergii Rudolfa I.

Konstancja była najstarszym dzieckiem księcia wielkopolskiego Przemysła I i księżniczki wrocławskiej Elżbiety. Swoje imię otrzymała zapewne na cześć siostry Elżbiety, żony księcia kujawskiego Kazimierza I - Konstancji wrocławskiej[2]. W 1255 r.[3], kiedy Konstancja nie osiągnęła jeszcze pełnoletności została zaręczona ze swoim rówieśnikiem - synem margrabiego brandenburskiego Jana I - Konradem. Świadczy o tym dyspensa papieska jaką udzielił narzeczonym papież Aleksander IV bullą z dnia 19 grudnia 1255 r. Dyspensa była potrzebna, gdyż zarówno Konstancja, jak i Konrad byli praprawnukami księcia wielkopolskiego Mieszka Starego. Związek ten miał unormować, wrogie dotychczas stosunki Przemysła I i jego brata Bolesława Pobożnego z margrabiami. Do właściwego zawarcia małżeństwa doszło dopiero po śmierci ojca księżniczki w 1260 r. w przygranicznym Santoku[4]. Wianem Konstancji miała być kasztelania santocka (jednak bez samego grodu, który pozostał przy Wielkopolsce) przekazana Brandenburgii za zgodą wiecu Wielkopolan, który odbył się w dniu 1 lipca tegoż roku w Poznaniu[5]. Taką wysokość posagu gwarantował już Przemysł I w 1255 r. Małżeństwo Konstancji z Konradem nie przyniosło spodziewanego ocieplenia stosunków brandenbursko-wielkopolskich, gdyż już w 1265 r. doszło do walk w wyniku, których Brandenburczycy zajęli gród w Santoku. Wojna z przerwami toczyła się zresztą przez całe życie Konstancji a zakończyła się ostatecznie dopiero w 1278 r. odzyskaniem przez Wielkopolskę wszelkich wcześniejszych strat[6].

Najstarsza córka księcia kaliskiego Bolesława Pobożnego i Jolenty Heleny, córki władcy Węgier Beli IV. Żona Henryka V Brzuchatego, księcia legnickiego i wrocławskiego.

O dzieciństwie i wczesnej młodości Elżbiety nie wiemy zgoła nic. Pomiędzy 1277 a 1278 została wydana przez ojca za mąż za księcia legnickiego Henryka Brzuchatego. Wiązało się to z zawarciem w tym okresie przez Bolesława Pobożnego sojuszu z Bolesławem Rogatką skierowanego przeciwko księciu wrocławskiemu Henrykowi IV Probusowi.

Małżonek Elżbiety samodzielnym księciem legnickim został po śmierci ojca w 1278. W 1290 w wyniku zamachu stanu zorganizowanego przeciwko legalnemu następcy Henrykowi III Głogowczykowi został on dodatkowo księciem wrocławskim. Elżbieta i Henryk byli rodzicami trzech synów (byli to: Bolesław III Rozrzutny, Henryk VI Dobry i Władysław legnicki), oraz pięciu córek (Jadwigi, Eufemii, Anny, Elżbiety i Heleny), z których trzy (z wyjątkiem Jadwigi i Eufemii) wybrały karierę duchowną.

22 lutego 1296 zmarł małżonek księżnej, Henryk V. Księstwo legnicko-wrocławskie, księżna-wdowa oraz jej dzieci znaleźli się wówczas pod opieką najpierw brata Henryka, Bolka jaworskiego (do 1301), następnie biskupa wrocławskiego Henryka z Wierzbna (w latach 1301-1303), wreszcie króla Czech Wacława II.

Znaczenie Elżbiety wzrosło zwłaszcza za rządów namiestniczych tego ostatniego, kiedy wraz z najstarszym synem Bolesławem III znalazła się na dworze w Pradze. Doszło tam do małżeństwa Bolesława z córką Wacława II, Małgorzatą. W zamian młody Henrykowic za zgodą matki zrzekł się na korzyść władcy czeskiego praw do ziem należących ongiś do Henryka V, a zagarniętych przez książąt głogowskich.

Szczególną opieką księżnej cieszyły się dominikanki i klaryski wrocławskie (w tym ostatnim klasztorze znalazły się trzy córki Elżbiety).

Итак, потомки Ростислава предпочли Болгарский трон, чем какую-то Русь, а на Волыни меж тем так и правили потомки Даниила Галицкого вплоть до Андрея и Льва Юрьевичей, погибших в 1324 г.

• http://forum.svrt.ru/lofiversion/index.php?t1483-50.html

Первые годы правления Святослава-Пантелея были спокойными, и братья между собой ладили. Но в 1309 г. Святослав Карачевский ввязался в заговор с князем Святославом Глебовичем Смоленским и недовольной брянским князем Василием боярской верхушкой. Совместно им удалось захватить Брянск и объявить брянским князем Святослава Смоленского. Василий Брянский сумел вовремя сбежать в Орду под защиту хана Тохтэ. Последний помог ему, и князь Василий Брянский с татарским войском подошел 2 апреля 1310 г. к Брянску, разгромил неподдержанного жителями Святослава Глебовича, который погиб в сражении, и занял свой город.

Позднее князь Василий повел татар и свою дружину на Карачев, и в результате этого похода князь Святослав-Пантелей был убит, а татары ушли в Орду. После их ухода карачевские бояре провозгласили своим князем единственного сына покойного князя Святослава-Пантелея - Василия.

• http://www.proza.ru/2012/06/21/1480

Князь карачевський. Убитий у 1310 р. брянським князем Василем Олександровичем (122, с. 107). Можливо карачевська гілка Ольговичів пробувала повернути Брянське князівство, яке перейшло до Смоленських Мономаховичів?

• http://izbornyk.org.ua/dynasty/dyn31.htm

Il fut le troisième fils du comte Henri V et de Sophia, la fille du roi de Galicie-Volhynie Daniel Ier ou Daniel Romanovitch.
Il fut l'oncle et tuteur de Frédéric II de Misnie.
1285, il épousa Christine, la fille du comte Albert III de Gleichen-Tonna et de Cecilia (voir, château de Gleichen).
1290, il devint seigneur de Blankenburg.
1306, il devint seigneur de Wachsenburg et de Stadtilm et de la moitié d'Arnstadt.
1323, il devint seigneur de Saalfeld.

• http://whp057.narod.ru/lev-danilovich.htm

Imię Kunegundy nawiązuje najprawdopodobniej do Kingi (Kunegundy), która była siostrą babki macierzystej księżniczki[1]. Około 1310[1] została żoną księcia świdnickiego Bernarda. Z małżeństwa Kunegundy i Bernarda pochodziło co najmniej siedmioro dzieci: Bolko II Mały – książę świdnicki, Konstancja – żona księcia głogowskiego Przemka, Elżbieta – żona księcia opolskiego Bolesława II, Henryk II – książę świdnicki, Beata – zmarła w młodości, co najmniej dwoje dzieci – zmarłe w dzieciństwie. Po śmierci męża, zmarłego 6 maja 1326, Kunegunda sprawowała przez kilka lat regencję w księstwie z powodu małoletności synów[1]. Zapewne w 1329[2] wyszła za mąż za księcia saskiego Rudolfa I i opuściła księstwo świdnickie, zabierając ze sobą córkę Beatę[3]. Drugie małżeństwo Kunegundy było prawdopodobnie bezpotomne[4].

• http://izbornyk.org.ua/dynasty/dyn31.htm

К концу правления Тита Мстиславовича Карачевское княжество окончательно развалилось. Наследник Козельска Иван Титович даже не пытался удерживать Звенигородский удел - он вскоре отошел к Московскому княжеству. А сын Ивана от рязанской княжны Юрий, получив в удел Елец, подпал под влияние своего тестя - рязанского князя Олега. В 1395 г. Олег Рязанский вместе со своими союзниками, в числе которых были козельский и елецкий князья, ходили на Литву.

• http://www.proza.ru/2012/06/21/1480

Niesłychanie skąpy, otrzymał przezwisko Ladulås (wym. 'ladüloos) - "Zamykacz" (szkatułek). Był drugim synem jarla Birgera i jego pierwszej żony Ingeborgi, siostry szwedzkiego króla Eryka XI. W 1275 roku stanął na czele buntu przeciwko swojemu bratu, królowi Waldemarowi. 11 listopada 1276 roku poślubił Jadwigę, córkę Gerarda I, hrabiego Holsztynu. Z tego małżeństwa pochodzili: Eryk, zm. 1279, Birger, ur. 1280, zm. 31 maja 1321, król Szwecji, Eryk, zm. 1318, książę Sudermanii, Waldemar, zm. 1318, książę Finlandii, Ryksa, ksieni klarysek w Sztokholmie,

Młodszy syn króla Norwegii Magnusa VI Prawodawcy (panował 1263-1280) i Ingeborgi księżniczki duńskiej (zm. 1287), córki króla Danii Eryka IV Plovpenninga (panował 1241-1250), brat króla Norwegii Eryka II. Po śmierci Magnusa VI Prawodawcy (1280) tron objął starszy brat Haakona, Eryk II, który wydzielił młodszemu bratu dzielnicę w południowej Norwegii. Bracia razem toczyli walki przeciwko Danii i Hanzie. Po śmierci Eryka II, który zmarł w lipcu 1299 nie pozostawiając męskich potomków, tron królestwa Norwegii objął Haakon V. Na początku panowania, około roku 1300 Haakon V wybudował na zachód od Oslo fortecę Akerhus, która odtąd była siedzibą jego dworu. W kraju nowy król stanął przed tymi samymi problemami co jego zmarły brat – musiał przeciwstawić się arystokracji i tym możnym z duchowieństwa, którym nie podobała się silna władza królewska i odbieranie przez Eryka II nadawanych w przeszłości przywilejów. Haakon V starał się kontynuować politykę swego poprzednika, dążył do wzmocnienia władzy królewskiej, popadając przez to w konflikt min. z biskupami norweskimi (w tamtym czasie w Norwegii istniało arcybiskupstwo w Nidaros, czyli dzisiejszym Trondheim, oraz biskupstwa w Bergen i Oslo). W polityce zagranicznej Haakon V, podobnie jak jego brat, toczył walki z Danią i Hanzą, głównymi wówczas rywalami Norwegii w basenie Morza Północnego. Wojny te dały niewielkie efekty, na mocy traktatu pokojowego z 1309 zawartego z Danią, gdzie panował król Eryk VI Menved, Norwegia otrzymała jedynie północną część krainy Halland. Mając zagwarantowany spokój ze strony duńskiej, Haakon zwrócił się ku Szwecji, gdzie trwały walki pomiędzy królem Szwecji Birgerem I a jego braćmi Erykiem i Waldemarem, których Birger I wygnał z kraju. Obaj wygnańcy udali się do Norwegii (1304), gdzie niebawem otrzymali dla swych roszczeń poparcie Haakona V. Po kilku latach wygnańcy powrócili do Szwecji i tam nadal ze zmiennym szczęściem toczyli walki z królem Birgerem I. Obie strony liczyły na poparcie zagranicznych sojuszników. Króla Birgera wspomagał król Danii Eryk Menved, a jego braci ciągle popierał Haakon V, który wnet doprowadził do małżeństwa Eryka Magnussona szwedzkiego ze swą córką Ingeborgą, co miało miejsce w 1312. Pięć lat później, w grudniu 1317 mimo formalnego porozumienia, król Szwecji Birger uwięził swoich braci Eryka i Waldemara, a następnie skazał obu na śmierć głodową. Wtedy w Szwecji wybuchło popierane przez Haakona V powstanie, gdyż król Norwegii chciał osadzić na tronie szwedzkim swego wnuka Magnusa Erikssona (urodz. 1316), syna zamordowanego Eryka i Ingeborgi. Magnus w wieku 3 lat został koronowany na króla Szwecji (1319), po detronizacji Birgera I Magnussona. W tym samym roku, 8 maja zmarł król Haakon V. Został on pochowany w Oslo. Pierwszą żoną króla Haakona V była Izabela (zm. krótko po ślubie w 1295), córka hrabiego Jana de Coigny, którego ród był skoligacony z francuskimi Walezjuszami i Burbonami. Drugą żoną króla była Eufemia (zm. 1312), córka księcia Rugii Wisława II, poślubiona w 1299. Jedynym dzieckiem Haakona V i Eufemii była córka Ingeborga (zm. 1360), która do 1332 w imieniu małoletniego syna Magnusa II sprawowała regencję w królestwach Szwecji i Norwegii. Drugim mężem Ingeborgi został pochodzący z Danii Knut Porse, jej wcześniejszy faworyt, który przybrał tytuł księcia Hallandu. Z nieznaną z imienia metresą król Haakon V miał córkę Agnieszkę, która w 1312 poślubiła rycerza dworu królewskiego Hafthora Jonssona. Haakon V Długonogi był ostatnim królem z dynastii panującej w Norwegii od 872, znanej pod angielską nazwą The Fairhair dynasty. Nazwa ta pochodzi od przydomka pierwszego władcy z tej dynastii: Haralda Pięknowłosego (ang. Harald the Fairhair, norw. Harald Hårfagreætten), który panował w latach 872-930. W polskiej historiografii przyjęło się nazywać ten ród dynastią Yngling, pochodzącą jakoby od mitycznych skandynawskich bohaterów, których potomkami mieliby być pierwsi władcy Szwecji oraz Norwegii.

Il fut le deuxième fils du comte Gunther VII et de son épouse Sophia.