Luitgard van Elchingen b. 1105проц d. 19 јун 1145 - Индекс потомака

Il fut le fils aîné de Günther II et de sa première épouse Gertrude de Wettin, la fille du margrave (chef militaire de la marche) Conrad Ier dit le Pieux.
1184, après la mort sans enfant de son oncle Henri Ier, son père lui donna le château de Schwarzbourg.
1197, il succèda à son père avec son frère Günther III et ils se partagèrent le comté de Schwarzbourg-Blankenburg.
Il se rangea du côté de la maison des princes d'Hohenstaufen.
1204, dans le conflit pour le trône impérial, il s'opposa au landgrave Hermann Ier de Thuringe.

Il fut le le troisième fils d'Heinrich II et de la comtesse Irmgard de Weimar-Orlamunde.
Vers 1228-1229, il accompagna l'empereur du Saint-Empire romain germanique Frédéric II dans sa sixième croisade en Terre Sainte.
1236, il succéda à son père et, après la mort de son frère Heinrich III, il fut comte de Schwarzbourg.
1248-1249, il fut capturé lors de la guerre de succession de Thuringe.
1267, il fonda le monastère de Saalfeld.

Był młodszym synem Albrechta II z rodu Askańczyków i bratem Jana I.

Il fut le deuxième fils du comte Gunther VII et de son épouse Sophia.

Był drugim synem margrabiego z Salzwedel Ottona III Pobożnego i jego żony Bożeny, córki króla Czech Wacława I. Po śmierci ojca w 1267 wraz ze starszym bratem Janem III (wkrótce zmarłym) oraz młodszymi Albrechtem III i Ottonem VI Małym objął rządy w odziedziczonej części Brandenburgii. Tytuł margrabiowski bracia dzielili także z trzema kuzynami ze Stendal. W 1272 dokonał podziału kraju z młodszymi braćmi. Otto był blisko związany z Czechami (za sprawą pokrewieństwa z królem czeskim Przemysłem Ottokarem II – Otto był jego siostrzeńcem) i w większym stopniu zajmował się sprawami tamtejszymi, niż swoim własnym krajem. W 1271 uczestniczył w czeskiej wyprawie na Węgry, wspierał też króla czeskiego w jego sporze z Rudolfem I Habsburgiem – w 1278 wziął udział w bitwie pod Suchymi Krutami, w której Ottokar zginął. Objął wówczas kuratelę nad synem i następcą Ottokara, młodym Wacławem II. W 1279 zawarł układ z Rudolfem Habsburgiem, zrzekając się w imieniu Wacława zdobytych przez Ottokara Austrii, Styrii i Karyntii oraz oddając mu na pięć lat Morawy, a sobie gwarantując regencję w Czechach. Wywiózł wówczas młodego władcę do Brandenburgii. Rządy Ottona w Czechach nie były zbyt szczęśliwe dla tego kraju – wśród ludności narastała niechęć wobec regenta oskarżanego o okrucieństwo, jak również wobec cudzoziemców (głównie Niemców), którymi się otaczał. Z rządów zrezygnował na rzecz matki Wacława w 1283 w zamian za wysokie odszkodowanie. Do Pragi wrócił wówczas Wacław. Po śmierci Rudolfa Habsburga w 1291 jako głowa ottońskiej linii brandenburskich Askańczyków uczestniczył w elekcji nowego króla niemieckiego. Wdał się przy tym w spór o skorzystanie z praw elektorskich należnych władcom Brandenburgii ze swym kuzynem, Ottonem IV ze Strzałą, który przewodził młodszej linii rodu. Otto Długi popierał wówczas Adolfa z Nassau, a Otto ze Strzałą należał do partii habsburskiej. Żoną Ottona była Judyta (Jutta) z Hennebergu. Dzięki temu małżeństwu, po śmierci brata żony, Ottonowi przypadła część hrabstwa Hennebergu oraz Koburg. Spośród dzieci przeżył go tylko jeden syn, Herman, który został jego następcą, oraz córki: Beatrycze, zm. 1316, żona księcia świdnickiego Bolka I Surowego, a następnie księcia kozielskiego i bytomskiego Władysława; Matylda, zm. 1298, żona księcia wrocławskiego i krakowskiego Henryka IV Probusa; Judyta (Jutta), zm. 1328, żona księcia Saksonii-Wittenbergii Rudolfa I.

Konrad I był czwartym pod względem starszeństwa syn księcia śląskiego Henryka II Pobożnego i Anny z czeskiego rodu Przemyślidów. W momencie śmierci ojca w 1241 roku Konrad był małoletni. W celu uniknięcia nadmiernego rozdrobnienia władztwa został wysłany przez matkę i starszych na studia do Paryża, gdzie miał zostać wykształcony na duchownego.

Il fut le troisième fils du comte Henri V et de Sophia, la fille du roi de Galicie-Volhynie Daniel Ier ou Daniel Romanovitch.
Il fut l'oncle et tuteur de Frédéric II de Misnie.
1285, il épousa Christine, la fille du comte Albert III de Gleichen-Tonna et de Cecilia (voir, château de Gleichen).
1290, il devint seigneur de Blankenburg.
1306, il devint seigneur de Wachsenburg et de Stadtilm et de la moitié d'Arnstadt.
1323, il devint seigneur de Saalfeld.

Итак, потомки Ростислава предпочли Болгарский трон, чем какую-то Русь, а на Волыни меж тем так и правили потомки Даниила Галицкого вплоть до Андрея и Льва Юрьевичей, погибших в 1324 г.

• http://forum.svrt.ru/lofiversion/index.php?t1483-50.html

То есть, другими словами, платят дань «монголам» (вассалитет) и вступают в союз с Ватацем! Почему бы болгарам не использовать войска своих сюзеренов («монголов») для господства на Балканах? Зачем Асеню союз с «карликовой» Никеей?

• http://razgovorchik.ru/index.php?showtopic=12741&hl=%EB%E0%F1%EA%E0%F0%E8%E4%FB

Итак, потомки Ростислава предпочли Болгарский трон, чем какую-то Русь, а на Волыни меж тем так и правили потомки Даниила Галицкого вплоть до Андрея и Льва Юрьевичей, погибших в 1324 г.

• http://forum.svrt.ru/lofiversion/index.php?t1483-50.html

Википедия В мае 1260 года она вышла замуж за Моиша II Дарои (1210—1280/1281), палатина Венгрии в 1270-1272 годах. От болгарских царей у неё детей не было, а в браке с Моишом родилась дочь Эржебет Дарои, которая стала женой Миклоша Меддьеши, воеводы Трансильвании, и одним из предков в 7-м колене короля Польши Стефана Батория.

Konstancja była najstarszym dzieckiem księcia wielkopolskiego Przemysła I i księżniczki wrocławskiej Elżbiety. Swoje imię otrzymała zapewne na cześć siostry Elżbiety, żony księcia kujawskiego Kazimierza I - Konstancji wrocławskiej[2]. W 1255 r.[3], kiedy Konstancja nie osiągnęła jeszcze pełnoletności została zaręczona ze swoim rówieśnikiem - synem margrabiego brandenburskiego Jana I - Konradem. Świadczy o tym dyspensa papieska jaką udzielił narzeczonym papież Aleksander IV bullą z dnia 19 grudnia 1255 r. Dyspensa była potrzebna, gdyż zarówno Konstancja, jak i Konrad byli praprawnukami księcia wielkopolskiego Mieszka Starego. Związek ten miał unormować, wrogie dotychczas stosunki Przemysła I i jego brata Bolesława Pobożnego z margrabiami. Do właściwego zawarcia małżeństwa doszło dopiero po śmierci ojca księżniczki w 1260 r. w przygranicznym Santoku[4]. Wianem Konstancji miała być kasztelania santocka (jednak bez samego grodu, który pozostał przy Wielkopolsce) przekazana Brandenburgii za zgodą wiecu Wielkopolan, który odbył się w dniu 1 lipca tegoż roku w Poznaniu[5]. Taką wysokość posagu gwarantował już Przemysł I w 1255 r. Małżeństwo Konstancji z Konradem nie przyniosło spodziewanego ocieplenia stosunków brandenbursko-wielkopolskich, gdyż już w 1265 r. doszło do walk w wyniku, których Brandenburczycy zajęli gród w Santoku. Wojna z przerwami toczyła się zresztą przez całe życie Konstancji a zakończyła się ostatecznie dopiero w 1278 r. odzyskaniem przez Wielkopolskę wszelkich wcześniejszych strat[6].

Najstarsza córka księcia kaliskiego Bolesława Pobożnego i Jolenty Heleny, córki władcy Węgier Beli IV. Żona Henryka V Brzuchatego, księcia legnickiego i wrocławskiego.

O dzieciństwie i wczesnej młodości Elżbiety nie wiemy zgoła nic. Pomiędzy 1277 a 1278 została wydana przez ojca za mąż za księcia legnickiego Henryka Brzuchatego. Wiązało się to z zawarciem w tym okresie przez Bolesława Pobożnego sojuszu z Bolesławem Rogatką skierowanego przeciwko księciu wrocławskiemu Henrykowi IV Probusowi.

Małżonek Elżbiety samodzielnym księciem legnickim został po śmierci ojca w 1278. W 1290 w wyniku zamachu stanu zorganizowanego przeciwko legalnemu następcy Henrykowi III Głogowczykowi został on dodatkowo księciem wrocławskim. Elżbieta i Henryk byli rodzicami trzech synów (byli to: Bolesław III Rozrzutny, Henryk VI Dobry i Władysław legnicki), oraz pięciu córek (Jadwigi, Eufemii, Anny, Elżbiety i Heleny), z których trzy (z wyjątkiem Jadwigi i Eufemii) wybrały karierę duchowną.

22 lutego 1296 zmarł małżonek księżnej, Henryk V. Księstwo legnicko-wrocławskie, księżna-wdowa oraz jej dzieci znaleźli się wówczas pod opieką najpierw brata Henryka, Bolka jaworskiego (do 1301), następnie biskupa wrocławskiego Henryka z Wierzbna (w latach 1301-1303), wreszcie króla Czech Wacława II.

Znaczenie Elżbiety wzrosło zwłaszcza za rządów namiestniczych tego ostatniego, kiedy wraz z najstarszym synem Bolesławem III znalazła się na dworze w Pradze. Doszło tam do małżeństwa Bolesława z córką Wacława II, Małgorzatą. W zamian młody Henrykowic za zgodą matki zrzekł się na korzyść władcy czeskiego praw do ziem należących ongiś do Henryka V, a zagarniętych przez książąt głogowskich.

Szczególną opieką księżnej cieszyły się dominikanki i klaryski wrocławskie (w tym ostatnim klasztorze znalazły się trzy córki Elżbiety).

Итак, потомки Ростислава предпочли Болгарский трон, чем какую-то Русь, а на Волыни меж тем так и правили потомки Даниила Галицкого вплоть до Андрея и Льва Юрьевичей, погибших в 1324 г.

• http://forum.svrt.ru/lofiversion/index.php?t1483-50.html

• http://whp057.narod.ru/lev-danilovich.htm

Il fut le fils du comte Heinrich VII (VI) et de sa première épouse Christine, la fille du comte Albert III de Gleichen-Tonna et de Cecilia.
Il fut le frère de Günter.

Contemporary of Person:579768 Brother of Guillaume de Beaujeu of Naples

Fled the persecution of the Templars during the dissolution of the order of Knights Templar. His descendants sought refuge from the persecution of the Pope by allaying themselves with the Eastern Orthodox church.

May have been the French/Arabic speaking author of Gestes des Chiprois. This author, an unnamed relative if Simon Moustier (Templar Librarian) and assistant to Guillaume Beaujeau, is known only as the Templar of Tyr (Le Templier de Tyr).

Circumstantial evidence (Moldavian Numismatics showing relationship to Capet-Arpad) connects him to this line. It is historically unattested and may be subject to change

https://gw.geneanet.org/jeanpascalp?lang=fr&ocz=4&p=guillaume+ii&n=de+vienne&oc=4

https://gw.geneanet.org/jeanpascalp?lang=fr&ocz=4&p=philippe+ii&n=de+vienne&oc=1