Heinrich I. der Bärtige von Schlesien (Polen) b. изм 1165 и 1170 d. 19 март 1238 - Индекс потомака

Konrad I był czwartym pod względem starszeństwa syn księcia śląskiego Henryka II Pobożnego i Anny z czeskiego rodu Przemyślidów. W momencie śmierci ojca w 1241 roku Konrad był małoletni. W celu uniknięcia nadmiernego rozdrobnienia władztwa został wysłany przez matkę i starszych na studia do Paryża, gdzie miał zostać wykształcony na duchownego.

Konstancja była najstarszym dzieckiem księcia wielkopolskiego Przemysła I i księżniczki wrocławskiej Elżbiety. Swoje imię otrzymała zapewne na cześć siostry Elżbiety, żony księcia kujawskiego Kazimierza I - Konstancji wrocławskiej[2]. W 1255 r.[3], kiedy Konstancja nie osiągnęła jeszcze pełnoletności została zaręczona ze swoim rówieśnikiem - synem margrabiego brandenburskiego Jana I - Konradem. Świadczy o tym dyspensa papieska jaką udzielił narzeczonym papież Aleksander IV bullą z dnia 19 grudnia 1255 r. Dyspensa była potrzebna, gdyż zarówno Konstancja, jak i Konrad byli praprawnukami księcia wielkopolskiego Mieszka Starego. Związek ten miał unormować, wrogie dotychczas stosunki Przemysła I i jego brata Bolesława Pobożnego z margrabiami. Do właściwego zawarcia małżeństwa doszło dopiero po śmierci ojca księżniczki w 1260 r. w przygranicznym Santoku[4]. Wianem Konstancji miała być kasztelania santocka (jednak bez samego grodu, który pozostał przy Wielkopolsce) przekazana Brandenburgii za zgodą wiecu Wielkopolan, który odbył się w dniu 1 lipca tegoż roku w Poznaniu[5]. Taką wysokość posagu gwarantował już Przemysł I w 1255 r. Małżeństwo Konstancji z Konradem nie przyniosło spodziewanego ocieplenia stosunków brandenbursko-wielkopolskich, gdyż już w 1265 r. doszło do walk w wyniku, których Brandenburczycy zajęli gród w Santoku. Wojna z przerwami toczyła się zresztą przez całe życie Konstancji a zakończyła się ostatecznie dopiero w 1278 r. odzyskaniem przez Wielkopolskę wszelkich wcześniejszych strat[6].

Шаблон:Needsources

Elle fut la fille cadette du prince d'Opole Ladislas II et de son deuxième mariage avec la princesse Euphémie, la fille du duc Siemovit III de Mazovie.
1378/1386, elle épousa le duc de Żagań–Głogów Henri VIII le Moineau.
1397-1420, à la mort de son époux, elle régna comme douairière sur (aujourd'hui en Pologne) Zielona Góra et Kożuchów du duché silésien.
1420, elle mourut à Kożuchów.

Il fut le fils ainé de Henri VIII le Moineau, duc de Głogów de la dynastie silésienne des Piast et de son épouse Catherine, fille de Ladislas II d'Opole.
1412, après le partage avec ses frères, il conserva Żagań ou Sagan du duché de Żagań ou Sagan en Silésie.
1413, avec son mariage, il prit possession du duché de Przewóz.
1420, il accomplit fidèlement ses fonctions de vassal du royaume de Bohême et, il prit part à la première croisade anti-hussite de l'empereur du Saint-Empire romain germanique Sigismond de Luxembourg.
1438, après la mort de l'Empereur Sigismond Ier, il rendit l'hommage féodal à l'empereur du Saint-Empire romain germanique Albert II de Habsbourg et, en récompense de sa loyauté, le nouveau roi lui accorda le droit de frapper des pièces de monnaie à Szprotawa et à Żagań.