Richwara van Zülpichgau b. ~ 920 d. <10 jun 963 - Descendants (Inventory)

Upominaniя

Nu a Яropolk Izяslavič, kotoromu pomogli vernutь Volыnь, i ne podumal bыtь blagodarnыm. S nim poselilasь matь Gertruda. Posle Kieva, posle velikoknяžeskogo dvorca, Vladimir-Volыnskiй kazalsя eй uniženiem. Izlivala nedovolьstvo sыnu, on zlobilsя na gosudarя i Monomaha: obdelili, zabrali sebe lučšie goroda — i Kiev, i Černigov, i Pereяslavlь. Pravda, talantami Monomaha Яropolk ne obladal, zato u nego i materi imelsя nemalый opыt meždunarodnыh intrig. Oni že s Izяslavom poezdili po zagranicam, obzavelisь znakomstvami, a s polяkami voobщe sdružilisь i pererodnilisь. Vot i seйčas taйno zaslali goncov k polьskomu korolю Vladislavu.

On okazalsя sovsem ne protiv vleztь v russkie dela. Sostavili plan. Dlя načala Яropolk dolžen otdelitьsя ot Rusi, i papa provozglasit ego korolem Volыni. Verootstupničestvo knяzя ničutь ne smuщalo, on pape uže prisяgal. A dalьše Polьša i Rim pomogut emu pribratь k rukam ostalьnuю Rusь. Эto vыglяdelo vpolne realьnыm. V Novgorode sidel brat Svяtopolk, sыnoveй Izяslava očenь lюbilo kievskoe boяrstvo. Navernяka podderžit, čtobы vernutь svoe bыloe položenie. Яropolk načal gotovitьsя k voйne, ukreplяl goroda, nabiral ratnikov.

No i u Monomaha na Volыni bыli druzья, vedь on dolgoe vremя knяžil zdesь. Dali znatь v Kiev. Velikiй knяzь otreagiroval bez promedleniя, poslal sыna. Monomah poletel na Volыnь nalegke, s odnoй lišь konnoй družinoй. Poslal prikazы Davыdu Igoreviču i Rostislavičam — prisoedinitьsя k nemu. Dlя Яropolka stolь bыstroe poяvlenie dvoюrodnogo brata stalo polnoй neožidannostью. Voйsk u nego bыlo gorazdo bolьše, no sražatьsя licom k licu s Monomahom on strusil. Brosil v Lucke matь, ženu, velel svoim gorodam oboronяtьsя i uliznul v Polьšu za podmogoй.

No goroda soprotivlяtьsя ne stali, bez boя otkrыli vorota. Monomah zahvatil semью izmennika, vse ego imuщestvo. A Яropolk za graniceй ni maleйšeй podderžki ne polučil. Korolю bыlo soveršenno ne do nego. On neosmotritelьno rešil pokoritь plemя pomorяn, a oni soedinilisь s prussami, otvetili яrostnыmi nabegami. K slavяnam podklюčilisь nemcы. Gde už tut voevatь s Rusью? Яropolk potыkalsя tuda-sюda, u nego i deneg-to ne bыlo, a bez deneg v Polьše naйti druzeй bыlo trudnovato. Otpravil poslov k velikomu knяzю i Monomahu, vinilsя, kaяlsя, obeщal vpredь ne huliganitь. Čto ž, ego prostili. Vozvratili emu Volыnь, matь s ženoй. Živi mirno, služi čestno.

No žitь i služitь emu uže ne dovelosь. Ostalisь nedovolьnы David Igorevič i Rostislaviči, oni sami raskatali gubы na volыnskie goroda. Minulo lišь neskolьko mesяcev, i Яropolka protknul sableй ego sluga. Uskakal v Peremыšlь k Rюriku Rostislaviču, i ego prinяli. No i Rюrik vskore umer, a s nim okazalasь pohoronennoй taйna ubiйstva. Kto v deйstvitelьnosti stoяl za nim, tak i ne vыяsnili.

• http://www.litmir.net/br/?b=180728&p=36

van Saffenberg Nörvenich, werd graaf van het huis Saffenberg, die in de 11e en 12e eeuw een invloedrijke adellijke familie in het Rijnland was. Hermann IV van Saffenberg werd graaf van Saffenberg, Voogd van Cornelimünster en St. Martin in Keulen. In 1081 dong hij mee als graaf van Nörvenich naar de heerschappij over een ander graafschap in het Rijnland. Familie De geslacht Saffenberg stamt, net als het geslacht Berg af van de laatste graaf van het Karolingische Keldachgau (Het gebied tussen Düsseldorf, Mettman en Krefeld). Etniciteit Hermann's vader was Adolf II (c. 987, † 1041), graaf van Keldachgau, dit was een kleinzoon van Herman van Lotharingen . Zijn zonen waren Adalbert van Saffenberg en Adolf von Nörvenich . Het Huis Saffenberg werd in de 11e en 12e eeuw een belangrijke adellijke familie in het Rijnland. Huwelijk en nakomelingen Hermann IV van Saffenberg was getrouwd met Gepa van Werl, dochter van graaf Adalbert von Werl. Er is weinig bekend over de nakomelingen. Alleen een naamloze afstammeling Adalbert van Saffenberg, een neef van Adolf van Berg.

Rijksheerlijkheid Saffenberg Saffenberg was een heerlijkheid binnen het Heilige Roomse Rijk die niet bij een kreits was ingedeeld. De ruïne van Saffenburg of Saffenberg is te vinden bij Mayschoss in Ahrweiler in Rijnland-Palts. De burcht Saffenburg is in de elfde eeuw door de graven Adolf van Nörvenich en Adalbert van Saffenburg gebouwd en wordt in 1081 voor het eerst vermeld. In 1704 wordt de burcht gesloopt. Sinds 2004 zijn de vervallen muurresten gesaneerd. De rijksheerlijkheid De heren van Saffenburg oefenden tot 1172 de voogdij over het aartssticht Keulen uit. Na het uitsterven van de dynastie werd de heerlijkheid gedeeld. Aan het eind van de twaalfde eeuw is de burcht voor de helft in het bezit van Albert II en voor de helft in het bezit van zijn nicht Agnes. Via haar dochter Adelheid komt er een helft aan de graven van Sponheim en vandaar via een huwelijk aan graaf Diederik IV van Kleef. De andere helft komt door een huwelijk aan Willem van Arenberg en daarna aan Jan van Nieuwenaar. In 1424 viel de heerlijkheid toe aan de graven van Virneburg en na hun uitsterven in 1545 aan de graven van Manderscheid-Schleiden. Omdat bij de indeling van Virneburg bij de Nederrijns-Westfaalse Kreits geen vermelding van Saffenberg plaats vond, werd de heerlijkheid later als Kreits-vrij beschouwd. In 1593 werd de heerlijkheid veroverd door de graven van der Mark-Lummen waardoor het verloren ging voor het huis Schleiden. Na het uitsterven van het huis Mark-Lummen in 1773 komt het aan de hertogen van Arenberg. Vanwege Saffenburg hadden de graven van der Mark en na hun de hertogen van Arenberg een zetel op de Westfaalse gravenbank van de Rijksdag. In 1794 werd de rijksheerlijkheid Saffenburg evenals de andere landen van huis Arenberg door Franse troepen bezet. Hoewel de hertog van Arenberg in de Reichsdeputationshauptschluss van 25 februari 1803 werd schadeloos gesteld voor de verliezen, wist hertogin Louise Margaretha haar bezittingen op de linker Rijnoever als particulier eigendom weer in bezit te nemen.

http://www.roskildehistorie.dk/stamtavler/adel/Zytphen/Zutphen.htm

http://www.roskildehistorie.dk/stamtavler/konger/2_Estridsoenner/Arnstein.htm

Zimoй 1069 g. bolьšoe voйsko opяtь dvinulosь v Belorussiю, obložilo i vzяlo Polock. No kombinacii, zadumannыe velikim knяzem, poehali naperekosяk. Vseslav uskolьzal, эto on horošo umel. Ne tolьko prяtalsя, a nanosil kontrudarы. Vzbuntoval novgorodskih poddannыh, finskoe plemя vodь, mutil karelov. Podstupal s nimi k Novgorodu, knяzь Gleb i novgorodcы s trudom otbili i rasseяli ih. A sыnovья Izяslava okazalisь knяzьяmi daleko ne lučšimi. Ih otec poroй soveršal neblagovidnыe dela, no vse že sohranяl v duše kakie-to ponяtiя česti, porяdočnosti, ne sčital vozmožnыm narušatь ih. Deti otbrosili эti ramki.

Mstislav uže pokazal svoй nrav raspravami v Kieve. Analogično povel sebя i v Polocke. On bыstro umer pri neяsnыh obstoяtelьstvah, no ego zamenil Svяtopolk. Sovremenniki harakterizovali ego «bыk яr i lюt». Žestokiй, žadnый, pohotlivый. Dlя takih knяzeй i ih družinnikov Polockoe knяžestvo bыlo zahvačennoй dobыčeй. Veli sebя kak okkupantы, grabili, pritesnяli mestnыh žiteleй, taщili na zabavu ženщin. No partizanskaя voйna v Belorussii bыla eщe opasnee, čem v Kieve. V otkrыtыh boяh Izяslaviči každый raz pobeždali raznošerstnыe otrяdы Vseslava Polockogo, a on skrыvalsя. V lюboй izbuške v glubinah bolot emu bыl gotov stol i dom, vzamen perebitыh ratnikov k nemu stekalisь drugie. Iz čaщobы svisteli strelы, i gadaй, kto ih poslal? Kievlяne beznadežno zavяzli.

• http://www.litmir.net/br/?b=180728&p=32

http://www.genealogieonline.nl/genealogie-van-pelt-van-leeuwen/I504504.php

No po sosedstvu s Volыnью ležala Vengriя, a tam v 1060 g. slučilsя perevorot. Koronu zahvatil Bela I. Koroleva Anastasiя Яroslavna, sestra Izяslava, Svяtoslava i Vsevoloda, bežala s sыniškoй Šalamonom v Germaniю. Nemeckiй korolь Genrih IV napravil posolьstvo v Kiev, zval velikogo knяzя zaklюčitь soюz, zastupitьsя za čestь rodstvennicы. Točnee, Genrih IV bыl eщe rebenkom, poslov prislala ego matь-regentša. Velikaя knяginя Gertruda nastoяla, čtobы muž uklonilsя ot soюza — s nemcami vraždovala ee polьskaя rodnя.

Zato vengerskiй uzurpator Bela I proяvil sebя kuda bolee umelыm diplomatom, čem nemeckaя i russkaя gosudarыni. On prekrasno znal o političeskih hitrospleteniяh na Rusi, obratilsя k oskorblennomu izgoю Rostislavu, predložil emu družbu i vыdal za nego dočь, krasavicu Lanku. Vot tut-to Izяslavu prišlosь krupno ponervničatь i popereživatь, klяstь i plemяnnika, i sobstvennuю neosmotritelьnostь. Rostislav ot Rusi ne otdelяlsя, no realьno perestal podčinяtьsя Kievu. S takim testem on čuvstvoval sebя neuяzvimыm. Volыnskiй knяzь bыl uveren, čto ego položenie nakonec-to stalo pročnыm i nadežnыm. U nego bыlo svoe knяžestvo, semья, za tri goda rodilisь troe deteй — Rюrik, Volodarь, Vasilьko. A moguщestvennый testь pomožet otstoяtь zakonnыe prava, vernutь podobaющee mesto v rяdu russkih knяzeй…

No poka Bela I ničem ne mog emu podsobitь, on bыl zanяt voйnoй s nemcami. A v 1063 g. on pogib, korolem Vengrii snova stal Šalamon.

• http://www.litmir.net/br/?b=180728&p=28

No po sosedstvu s Volыnью ležala Vengriя, a tam v 1060 g. slučilsя perevorot. Koronu zahvatil Bela I. Koroleva Anastasiя Яroslavna, sestra Izяslava, Svяtoslava i Vsevoloda, bežala s sыniškoй Šalamonom v Germaniю. Nemeckiй korolь Genrih IV napravil posolьstvo v Kiev, zval velikogo knяzя zaklюčitь soюz, zastupitьsя za čestь rodstvennicы. Točnee, Genrih IV bыl eщe rebenkom, poslov prislala ego matь-regentša. Velikaя knяginя Gertruda nastoяla, čtobы muž uklonilsя ot soюza — s nemcami vraždovala ee polьskaя rodnя.

Zato vengerskiй uzurpator Bela I proяvil sebя kuda bolee umelыm diplomatom, čem nemeckaя i russkaя gosudarыni. On prekrasno znal o političeskih hitrospleteniяh na Rusi, obratilsя k oskorblennomu izgoю Rostislavu, predložil emu družbu i vыdal za nego dočь, krasavicu Lanku. Vot tut-to Izяslavu prišlosь krupno ponervničatь i popereživatь, klяstь i plemяnnika, i sobstvennuю neosmotritelьnostь. Rostislav ot Rusi ne otdelяlsя, no realьno perestal podčinяtьsя Kievu. S takim testem on čuvstvoval sebя neuяzvimыm. Volыnskiй knяzь bыl uveren, čto ego položenie nakonec-to stalo pročnыm i nadežnыm. U nego bыlo svoe knяžestvo, semья, za tri goda rodilisь troe deteй — Rюrik, Volodarь, Vasilьko. A moguщestvennый testь pomožet otstoяtь zakonnыe prava, vernutь podobaющee mesto v rяdu russkih knяzeй…

No poka Bela I ničem ne mog emu podsobitь, on bыl zanяt voйnoй s nemcami. A v 1063 g. on pogib, korolem Vengrii snova stal Šalamon.

• http://www.litmir.net/br/?b=180728&p=28

A spokoйstvie na Rusi tak i ne vosstanovilosь. Velikiй knяzь laviroval, silяsь usidetь na prestole, no pri эtom otčaяnno hitril, staralsя razыgratь kakie-to korыstnыe kombinacii. Podrastali deti ego umerših bratьev Boris Vяčeslavovič, David Igorevič. Za nimi dolžnы bыli podtяnutьsя deti otravlennogo Rostislava — Rюrik, Volodarь i Vasilьko. Kak-to pristraivatь ih, nadelяtь gorodami Izяslav ne stal. Pravilo uže vыrabotali: esli otcы ne sideli na kievskom prestole, sыnovья prevraщaюtsя v izgoev. Эto pravilo rasprostranili na vseh sirot. No oni bыli юnыmi, gorяčimi, obidčivыmi. V ih lice sozrevali buntovщiki i oppozicionerы.

• http://www.litmir.net/br/?b=180728&p=31

(Vozmožno) Gerhard, graf Laurenburg, 1148

Po smerti brata Rostislava v 1128 godu Vladimir stal knяžitь v Peremыšle (v Zvenigorode knяžil plemяnnik Vladimira Ivan Rostislavič do 1144 goda, kogda pri podderžke časti galickih boяr popыtalsя svergnutь s prestola svoego dяdю i bыl izgnan). V 1140 godu vmeste so svoim dvoюrodnыm bratom Ivanom Vasilьkovičem učastvoval v borьbe ego testя Vsevoloda Olьgoviča Kievskogo protiv Izяslava Mstislaviča. V 1141 godu Ivan umer, i Vladimir pribavil k svoim vladeniяm Terebovlь i Galič, kotorый izbral svoeй stoliceй.

Vladimir borolsя za nezavisimostь knяžestva ot velikih knяzeй kievskih Vsevoloda Olьgoviča (1139—1146) i Izяslava Mstislaviča (s pererыvami 1146—1154), v borьbe protiv poslednego podderžival Юriя Dolgorukogo, na dočeri kotorogo Olьge ženil svoego sыna Яroslava (1149). Vo vremя osadы Юriem Lucka sorval plan Izяslava po naneseniю deblokiruющego udara, no i otstoяl dlя nego Volыnь, tak kak ne bыl zainteresovan v novom soedinenii Kieva i Volыni v odnih rukah. Posle očerednogo vnezapnogo napadeniя Izяslava s Volыni na Юriя i ego izgnaniя iz Kieva nedoumeval, kak ego soюznik mog bыtь lišёn informacii o takom napadenii.

Il fut le second fils de l'empereur Jean II Comnène et de son épouse Irina de Hongrie.
Il reçut de son père le titre de Sébastokrator ou sébastocrate.
Il fut avec son frère Alexis un héritier potentiel du trône impérial.
1142, il accompagna à Constantinople, avec son jeune frère Isaac, le corps de son frère Alexis, mort à Antalya.

• Source wikipedia de Sophie von Istrien

Elle fut la fille du margrave (chef militaire de marche ou fief) d'Istrie Poppo II, membre de la maison de Weimar-Orlamunde et de Richarde de Sponheim.
Elle apporta en dot des terres au sud-est des Alpes.
Vers 1141, après la mort de son frère, le margrave Poppo III. d'Istrie, son mari obtint pour sa maison la majorité de son héritage, la marche de Carniole, mais aussi l'héritage en Carinthie et en Basse-Styrie.

Probablement une confusion avec : «Svatopluk (?-1169), qui épousa une fille de Géza II de Hongrie» Voir : wk:fr:Vladislav II de Bohême