Януш Костянтинів син Вишневецький b. 1598 d. 1636 - Индекс потомака

В 1775 вернулся в Слоним, где построил несколько фабрик, типографию, основал музыкальный театр и создал капеллу.

В 1804 действительный тайный советник, сенатор.

Il fut le fils unique du comte Franciszek et d'Anna, née Potocki.
1751, il naquit à (aujourd'hui Tchervonohrad en Ukraine) Krystynopol de la république des Deux Nations.
1769, sans l'accord de son père, il épousa secrètement Gertruda, née Komorowski, mais elle fut capturée par son père et elle mourut dans d'étranges circontances ; il s'excusa auprès de son père et il lui demanda pardon pour la mésalliance.
1774, il épousa Josefina Amalia, née Mniszech, différente de lui en termes de tempérament (il fut mou) et d'intelligence (il eut une très faible intelligence) ; elle eut de nombreuses liaisons, il ne fut le père que des trois premiers enfants sur les onze enfants que sa femme engendra.
1782, il devint conseiller du Conseil permanent de la république des Deux Nations.
1783-1792, il fut membre de la Commission de l'éducation nationale de la république des Deux Nations.
1785, il fut nommé staroste de Belsk (aujourd'hui en Ukraine).
1788, il fut député (ambassadeur) pour la voïvodie de Bratslav à la Grande Diète ou Diète de quatre ans et il agit en tant que chef du parti pro-russe, essayant de bloquer toutes les tentatives de réformes, mais la Diète adopta un texte conduisant à la Constitution du 3 mai 1791.
1788-1792, il acheta le brevet de général de l'artillerie de la Couronne (république des Deux Nations) pour la somme de 20 000 ducats.
1792, il fut maréchal (président) de la confédération de Targowica contraignant le roi de Pologne et grand-duc de Lithuanie Stanislas II Auguste (Stanislas Antoine Poniatowski) à y adhérer anéantissant ainsi la Constitution du 3 mai.
1793-1795, il séjourna à Hambourg avec Sophia Kostantinovna de Witt, née Clavone ou Glaveni où il apprit sa condanation à mort, la confiscation de ses biens et la perte de toutes ses fonctions.
1793-1796, à (aujourd'hui Ouman en Ukraine) Human il érigea le parc Sofiyivsky de 150 hectares en l'honneur de Sophia.
1797, il fut nommé général en chef russe.
1798, son divorce avec Josefina fut prononcé.
1798, il épousa Sophia Kostantinovna et la même année naquit leur fils aîné Alexandre.

участвовал в работах 4-летнего сейма; служил при Александре I в русском министерстве иностранных дел. Он был талантливым историком, лингвистом (применение этимологии к историческим изысканиям), географом, этнографом, археологом и естествоиспытателем, а главное — одним из первых научных работников по славяноведению. Ему принадлежат до 24 больших трудов (напечатанных в небольшом количестве экземпляров и потому ныне редких), кроме многочисленных статей и карт. Первым в истории высказал мысль о том, что украинцы - совершенно особый народ, отличный от русского. Первая жена княжна ЮЛИЯ ЛЮБОМИРСКАЯ. Вторая - Констанция ПОТОЦКАЯ, четвеюродная племянница первой жены.

Действительный тайный советник (1827). В 1810 член Государственного Совета. Сенатор, попечитель Харьковского Учебного Округа. Женат на княгине Анне Сангушко, урожденной княжне Сапега.

с 1815 г. - наместник великого княжича Познанского; виолончелист и композитор (музыка к "Фаусту" Гете).

Бригадный генерал польских войск в 1812, сенатор-воевода Царства Польского (1825), с 1831 - в отставке

Чиновник особых поручений при князе Паскевиче.

1849, elle acheta en France le château de Montrésor à quelques kilomètres de la ville de Loches pour son fils aîné Franciszek Ksawery/Xavier Branicki, réfugié politique polonais exilé en France.

На службе с 1803 поручиком в лейб-кирасирский Ея Величества полк, 1804 г. переведен в л.-гв. Конный полк. В 1805 г. участвовал в Аустерлицком сражении в должности адъютанта Цесаревича Константина Павловича. В 1807 г. сражался при р. Пасарге, Гейльсберге, Фридланде. В 1809 г. находился на театре военных действий с турками в Молдавии. 2 декабря 1810 пожалован в флигель-адъютанты, 15 сентября 1811 – в полковники л.-гв. Преображенского полка.

Дашев достался младшему сыну Щенсного, Владимиру Станиславовичу Потоцкому, убитому на войне в марте 1812 года, при Кракове, в возрасте 23 лет. Но он успел женится на княгине Текле Сангушко (Teklą Sanguszko) , и имел двух сыновей - Станислава Владимировича (1808-1874) и Владимира Владимировича (1810-1880), между прочим, родившегося в Дашеве. У него в распоряжении были 10855 крепостных. После смерти мужа имение перешло к его вдове,Текле. Она была довольно доброй помещицей, содержала врачей и аптеки для крестьян за свой счет. Текла выехала во Францию, где в тайне вышла замуж за своего камердинера Николая Томаса, которому родила дочь и сына.

• http://sergekot.com/dashev/

Il fut le deuxième fils d'un grand magnat polonais Stanislav et de Sophia Konstantinovna, née Clavone ou Glaveni.
1829, il arriva en France où il établit des relations avec les banquiers locaux et où il transfèra la majeure partie de son capital.
1830, pendant l'insurrection de Novembre, il ne prit aucune mesure pour aider les rebelles polonais.
Il fut contraint de retourner dans l'Empire russe en raison de la menace de confiscation de ses biens.
1843, le tribunal de Kamenets-Podolski de l'Empire russe annonça la dissolution de son mariage avec Delfina.
1844, il épousa pour la deuxième fois, à Kiev de l'Empire russe, Emilia, née Sviekovsky qui fut la maîtresse du gouverneur de Kiev.

O. Potocki

Kisseleff.

• Source wikipedia fr et ru Olga Potocka

Elle fut la fille du magnat polonais Stanislav et de la célèbre aventurière Sofia, née Clavone ou Glaveni.
1802, elle naquit à (aujourd'hui en Ukraine) Toultchyn de l'Empire russe.
Comme sa mère, elle fut célèbrée pour sa beauté.
1821, sa sœur aînée Sofia épousa le général Pavel Dmitrievitch Kisseleff.
Son charme opéra sur son beau-frère et elle eut une relation intime durant toute sa vie, brisant le bonheur de sa sœur aînée Sofia Stanislavovna qui en 1829 rompit son mariage.
1824, elle épousa Lev Alexandrovitch Narychkine à Odessa du gouvernement de Kherson de l'Empire russe où les jeunes gens s'installèrent après le mariage, mais son mariage ne fut pas heureux ; belle et coquette, elle fut peu adaptée à son mari paresseux et somnolent bien que gentil.
1838, Olga et sa fille accompagnèrent Lev Alexandrovitch pour son traitement à l'étranger où ils passèrent plusieurs années.
1846, son mari mourut à Naples du royaume des Deux-Siciles.

Il fut le troisième fils du magnat polonais Stanislav et de la célèbre aventurière Sofia, née Clavone ou Glaveni.
1805, il naquit à (aujourd'hui en Ukraine) Toultchyn du gouvernement de Podolie de l'Empire russe.
1838, pour des dons importants aux établissements d'enseignement du ministère de l'Instruction publique, il reçut le grade de maître de cérémonie.
1842, il fut promu évaluateur collégial (Коллежский асессор, 8e rang dans la table des rangs, voir en russe la Table des rangs) sous le règne de l’empereur Nikolaï I Pavlovitch.

Из древнего литовского дворянского рода, известного с XV в. Единственный сын гофмейстера, а затем действительного тайного советника графа Иринея Ефимовича Xрептовича (1775—1850) от брака с Каролиной-Марией фон Рённе (1780-1844). После трёх лет учебы в Дерптском университете в 1830 поступил на службу в Министерство иностранных дел, был переводчиком в Департаменте внешних сношений МИД, имел придворное звание камер-юнкера. Дипломатической карьере Xрептовича во многом способствовала его женитьба в 1832 на дочери министра иностранных дел, вице-канцлера, а затем государственного канцлера графа К.В. Нессельроде. В 1835 отправлен в Лондон на должность 3-го секретаря российского посольства, но уже через 4 месяца вернулся в С.-Петербург, получив назначение чиновника особых поручений при вице-канцлере К.В. Нессельроде. В 1840—1843 старший секретарь российского посольства в Лондоне. В 1843 командирован в Неаполь, где, за отсутствием посланника, неоднократно исполнял обязанности поверенного в делах и в награду за успешное исполнение возложенного на него поручения по заключению трактата с Королевством обеих Сицилий 12.11.1845 произведен в действительные статские советники.

Формировалась станьковская усадьба по заказу их сына Эмерика Захария Николая Северина (род. в 1828г.). Эмерик Чапский окончил Виленскую гимназию и факультет естествознания Московского университета, степень кандидата наук. Участвовал в Крымской войне. В 1858г. женился на баронессе Альжбете Меендорф. Брак открыл Эмерику дорогу к столичной жизни. В скором времени он - камер-юнкер императорского двора, в 1863г. становится вице-губернатором Новгорода, в 1865 г. - вице-губернатором Петербургской губернии, с 1875г. - директор лесного департамента Министерства государственной собственности. Занимая эту высокую должность, многое сделал для развития лесного хозяйства. Он профессионально интересовался судьбой лесов и нередко вставал на их защиту, чем вызвал недовольство царских властей. В 1879г. из-за назревающего конфликта с Александром II граф вышел в отставку и осел в Станькове. В родном имении граф с увлечением занимался научной деятельностью, коллекционированием, делами имения.

...

В 1894 г. часть коллекции в шести вагонах вывозится в специально купленный при содействии Бартуновского дворец около Вавеля в Кракове. В 1895г. Эмерик с женой оставляет Беларусь, передав имение сыновьям Каролю и Ежи, и полностью отдается работе над коллекциями. В 1896г. граф умер от заражения крови при операции. Альжбета, преданная делу мужа, самостоятельно продолжает работу. Она издает каталоги "Перечень публикаций Ягеллонской эпохи" (1900), "Перечень картин" (1901), завершает пятитомное издание Э. Чапского "Каталог коллекций польских медалей и монет" (1871-1916), к которому сама выполнила рисунки монет. Она исполнила желание мужа, передав все собрание гмине Кракова. Альжбета дарит городу и свой дворец, чтобы коллекции смогли оформиться в виде музея, стать доступными для всеобщего обозрения. В честь их труда была изготовлена медаль со словами: "Честь науке, неутомимому труду, светись на бездорожьях жизни".

До последнего дня жизни А. Чапская продолжала вместе с сыном Каролем опекать музеи, служить делу, которому отдала вместе с мужем жизнь. Умерла графиня в Минске в 1916г. Теперь станьковские собрания представлены в отделе имени Э. Гуттен-Чап-ского Национального музея Польши. Часть оставшихся музейных ценностей в Станькове в 1916г. была вывезена в Москву.

• http://www.priluchki.com/top_menu.php?id=10

Leon Plater herbu własnego Plater (ur. ok. 1836 roku, zm. 28 maja?/9 czerwca 1863 w Dyneburgu) – hrabia, uczestnik powstania styczniowego.

Rozstrzelany przy twierdzy dyneburskiej za to, że, jak zaświadczają materiały sądowe tłumaczone przez Studnickiego, pierwszy podniósł sztandar powstania w gub. Witebskiej (...). Uzbroił 5 ludzi (częściowo szlachtę, częściowo służących) i wraz z nimi wziął udział w dniu 25 maja w udanym napadzie na transport broni, po którym jednak został ujęty przez uzbrojone chłopstwo. W przesłuchaniach przypisał sobie całą winę za organizację napadu i kierowanie nim, chroniąc rzeczywistego organizatora i dowódcę, Zygmunta Bujnickiego. Kiedy ten dowiedział się o tym (pozostając na wolności), przesłał przez swoją żonę list do komisji sądowej, w którym przyznawał się do swojej roli. Jego zeznanie nie zostało jednak wzięte pod uwagę, podobnie jak zeznania świadków, zaprzeczających temu, by to hrabia Plater dowodził oddziałem.

Ubranie Leona Platera, w którym prowadzono go na rozstrzelanie, w zbiorach Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie Zwłoki rozstrzelanego pochowano na miejscu kaźni i zgodnie ze zwyczajem, mogiłę stratowano. Pod osłoną nocy ciało jednak wykopano i przewieziono w inne miejsce. Pomimo listów matki zmarłego, kierowanych nawet i do cesarzowej, ciała syna jej nie wydano i spoczywa ono w miejscu nieznanym.

Leon Broel-Plater

Opis: Syn. Jązefa i Antoniny Sołtan, rozstrzelany został w Dyneburgu 27 maja 1863 r. (licząc lat 26) za udział w napadzie w d. 13 kwietnia na transport broni, idący przez lasy Bałtyńskie pod Krasławiem. Napad zorganizowany został właściwie przez naczelnika partji Zygmunta Bujnickiego, który, wkrótce po napadzie, poznawszy niebezpieczeństwo, zdołał ujść przez Petersburg za granicę. Chociaż później z zagranicy nadesłał wręczony osobiście przez żonę (Helenę) Komisji sądowej list, w którym pisał, że on to był prawdziwym i jedynym dowódcą oddziału, nie dano temu wiary. Sam Leon Plater bowiem, nie chcąc szkodzić Bujnickiemu, podczas pierwotnego zeznania wziął winę na siebie. Jako tedy dowódca zbrojnego napadu, stracony został.

• http://www.genealogia.okiem.pl/powstanies/index.php?nazwisko=Broel-Plater

Leon Plater był bohaterem Powstania Styczniowego w Inflantach Polskich. Uczestniczył w napadzie na transport broni pod Krasławiem, po którym został ujęty. W przesłuchaniu przypisał sobie całą winę za organizację i kierowanie napadem. Plater został rozstrzelany przy Twierdzy Dyneburskiej.

• http://wpolityce.pl/polityka/159359-prezydenci-polski-i-lotwy-uczcili-powstancow-styczniowych-wspolnie-odslonili-tablice-poswiecona-leonowi-broel-platerowi

Na samym początku powiedzieć trzeba o swoistym zamieszaniu panującym w polskiej historiografii, a dotyczącym nazwiska Leona Platera. Znaczące autorytety – specjaliści od Powstania Styczniowego, wśród których wymienić należy przede wszystkim Stanisława Zielińskiego, autora monumentalnego dzieła „Bitwy i potyczki 1863–1864”, a także Stefana Kieniewicza, twórcy równie monumentalnej monografii insurekcji styczniowej – podają, że nasz bohater nosił przydomek „Zyberk”. Tymczasem jego bratanek, również Leon Plater – dla porządku będzie on w tym artykule nazywany księdzem Platerem, albowiem istotnie wybrał drogę duchowną – twierdzi konsekwentnie, że stryj zwał się Broel-Plater, nie zaś Plater-Zyberk. Kto ma rację w tym sporze? Po pierwsze ksiądz Plater parał się zawodowo historią – pisał rozprawy na temat dziejów Kościoła – co samo w sobie zwiększa wiarygodność jego relacji; po drugie był bliskim krewnym powstańca i chociaż nie znał go osobiście, ponieważ obaj rozminęli się o przeszło trzydzieści lat, to trudno wątpić, aby nie miał wiedzy na temat podstawowych faktów dotyczących stryja. Dla tych, których to nie przekonuje, mamy jeszcze jeden argument. Otóż daleki krewny obu Leonów – Michał, powstaniec kościuszkowski – wstąpił w związek małżeński ze spadkobierczynią barona Jana von Sieberga, a następnie wystąpił do cara z prośbą o dodanie nazwiska małżonki w wersji spolszczonej jako drugi człon (przydomek) do swojego. Zgodę takową otrzymał i od tej pory on i jego potomkowie – ale tylko oni! – zwali się Plater-Zyberkami. Leon powstaniec nie miał z tym nic wspólnego, ponieważ nie był potomkiem Michała.

Nasze rozważania na temat poszczególnych przedstawicieli rodu dopełnijmy uwagą, że Platerowie są familią o przebogatych tradycjach narodowowyzwoleńczych. Wspomniany przed chwilą Michał walczył w powstaniu kościuszkowskim, jego syn Kazimierz w listopadowym. Również w listopadowym brała udział postać-legenda – Emilia Plater, unieśmiertelniona przez Mickiewicza oraz uhonorowana ulicą w ścisłym centrum Warszawy. Sławą Powstania Styczniowego miał się stać Leon Joachim Broel-Plater.

• http://gpcodziennie.pl/18826-patriota-leon-broel-plater.html#.U8jy5pR_uCU

Organizatorem jedynej akcji bojowej w Inflantach, do której doszło pod Krasła-wiem, był hrabia Leon Broel-Plater, chociaż nie on ją opracował. Pomysł po-wstał w łonie Rządu Narodowego, a rozkaz został mu przekazany przez Zyg-munta Bujnickiego.

Plan zakładał napad na transport broni wieziony z twierdzy dyneburskiej do Dzisny, co pozwoliłoby uzbroić powstańczą partię, a następnie przedarcie się na Litwę celem połączenia z Narbuttem. Leon Plater, od niedawna współpracu-jący z komórką Czerwonych, przygotowuje zasadzkę na 25 kwietnia. Operacja kończy się sukcesem, a łupem powstańców pada ok. 400 karabinów!

Niestety pierwszy sukces rychło zamienił się w porażkę. Otumanione carską propagandą bandy starowierców dostały rozkaz wyłapania powstańców. Samemu Platerowi udało prze-dostać się do Wyszek, ale wkrótce wraz z garstką towarzyszy został schwytany, pobity, oddany w ręce władz i osadzony w starej twierdzy dyneburskiej. W trakcie śledztwa Leon Plater zachowuje się mężnie i bierze całą odpowiedzialność za akcję pod Krasławiem na siebie, prawdopodobnie ratując w ten sposób życie Zygmunta Bujnickiego. Ginie, jak tylu innych – z rozkazu cara północy. Ginie w letni poranek 9 czerwca.

• http://www.kresy-1863.pl/materialy/materialy.html