Ян Непомук Станіслав Глогер b. 9 април 1811 d. 8 јул 1884 - Индекс потомака
Из пројекта Родовид
Смрт: 8 јул 1884, Jeżewo Stare k. Tykocina
Robert Bielecki, Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego: GLOGER Jan (Józef) - Ukończył szkoły w Łomży, 1830 studiował na Wydziale Nauk i Sztuk Pięknych UW (oddział miernictwa), ucząc się dodatkowo malarstwa. W powstaniu ppor. 7 puł., 5.10.31 przeszedł z Rybińskim do Prus. Po upadku powstania przebywał za granicą po powrocie do Królestwa konduktor w Zarządzie Dróg Bitych w Tykocinie. Przeprowadził trakt bity z Wizny do Mężenina. 1837 objął dzierżawę w Złotoryi nad Narwią 1839 kupił wieś Jeżewo i zajął się uprawą roli. 1859 zniósł w swym majątku pańszczyznę. 1861 wybrany do rady pow. łomżyńskiego. Malarz amator, zbieracz i kolekcjoner. Ożeniony z Michaliną Woyno, miał syna Zygmunta, wybitnego etnografa. Zm. 8 lipca 1884 w Jeżewie, pochowany w Tykocinie.
Odnośniki (Linki)
2
31/2 <1+?> ♂ Stanisław Gloger [Glogerowie]Смрт: 1910
Syn Jana i Michaliny z Woynów w wieku 14 lat zamieszkał w Jeżewie koło Tykocina, w XVIII-wiecznym dworze w nowo nabytym przez jego ojca majątku.
Kształcił się w Warszawie, gdzie w latach 1858-1863 uczęszczał do szkoły Jana Nepomucena Leszczyńskiego, a w roku 1867 ukończył Szkołę Główną. Na jego zainteresowania mieli wpływ Julian Bartoszewicz, historyk, literaturoznawca i encyklopedysta oraz Józef Ignacy Kraszewski, którzy bywali w majątku jego ojca.
Swoje zbiory gromadzone w ciągu lat 40 (a niemało tu było unikalnych starodruków) zapisał w testamencie Towarzystwu Etnograficznemu, Towarzystwu Krajoznawczemu i Towarzystwu Bibliotek Publicznych w Warszawie oraz Muzeum Przemysłu i Rolnictwa.
Uwieńczeniem dorobku Glogera była Encyklopedia staropolska (tomy 1-4 1900-1903, wielokrotnie wznawiana - od roku 1958 w podobiźnie fototypicznej) - nadal nieoceniony przewodnik po kulturze staropolskiej, z powodzeniem uzupełniający Encyklopedię staropolska Aleksandra Brücknera. To dzieło Glogera, przygotowane rzetelnie w oparciu o niejednokrotnie dzisiaj już nieistniejące źródła historyczne, poprzedza znamienne motto: "Obce rzeczy wiedzieć dobrze jest - swoje obowiązek". Wśród wielu prac etnograficznych Glogera szczególne miejsce zajmują Starodawne dumy i pieśni (1877); Kujawiaki, mazurki, wyrwasy i dumki pomniejsze (1879); Baśnie i powieści (1879, później wielokrotnie wznawiane) oraz Pieśni ludu (1892 z opracowaniem muzycznym Zygmunta Noskowskiego). Znakomitą formą popularyzacji wiedzy etnograficznej jest chociażby Rok polski w życiu, tradycji i pieśni (1900).
Wśród jego prac krajoznawczych na pierwsze miejsce wysuwa się zbiór szkiców Dolinami rzek z przedmową Elizy Orzeszkowej; zaś wśród prac historycznych niepoślednie miejsce zajmuje Geografia historyczna ziem dawnej Polski (1900).