Ян Ланцкоронский b. 1502 d. 1564 - Индекс потомака

Pochodził z gałęzi Lanckorońskich osiadłej na Włodzisławiu. Był synem Jana Wodzisławskiego – Lanckorońskiego (poległego w 1564 podczas wojny o Inflanty) i Anny z Kurozwęk, starościanki szydłowskiej, córki Hieronima. Młodszym bratem Krzysztofa był Hieronim na Włodzisławiu Lanckoroński (zm. ok. 1605), łowczy sandomierski.

1545 – dworzanin królewski 1546 – 1547 – uczy się w Albertynie w Królewcu 1551 – łowczy sandomierski 1563 – kasztelan czechowski 10 lipca 1567 – kasztelan małogoski 1573 – bierze udział w elekcji i podpisuje akt wyboru Henryka Walezego 25 października 1574 – podpisuje w Krakowie list kalwińskiej szlachty małopolskiej skierowany do wszystkich sejmików z prośbą o radę i pomoc w ukaraniu winnych zburzenia zboru krakowskiego. 1575 – w czasie bezkrólewia jest obecny na sejmikach małopolskich w Nowym Mieście Korczynie i w Opatowie, 1576 – na zjeździe w Jędrzejowie wyznaczony na jednego z posłów do Wiednia. Posłowie mieli wpłynąć na cesarza, aby nie przyjął korony polskiej. W tym samym roku z polecenia króla Stefana Batorego jest posłem do Litwy, aby wezwać Litwinów na zjazd do Warszawy, 1576 – otrzymuje starostwo baldenburskie i hammersztyńskie (Czarne) w Prusach Królewskich, z ramienia senatu prowadził lustrację dóbr podlaskich, bierze udział w sejmikach, prowadzi inną działalność publiczną, przez krótki okres jest patronem zborów kalwińskich w Kurozwękach. Jest posiadaczem licznych dóbr w województwie sandomierskim (w niektórych swoich dobrach likwiduje kościoły katolickie), 1587 – po śmierci Stefana Batorego wziął udział w konwokacji. W tym samym roku ponownie był wybrany deputatem do Rawy, a w następnym roku razem z Janem Boguszem, kasztelanem zawichojskim, opublikował w Opatowie uniwersał o wybieraniu poboru; uczestniczył także w przeglądzie wojskowym w Pokrzywnicy, 15 czerwca 1589 – otrzymuje od króla Zygmunta III Wazy kasztelanię radomską. umiera w 1591 roku.

Pochodził z gałęzi Lanckorońskich osiadłej na Włodzisławiu. Był jednym z siedmiu synów Samuela Lanckorońskiego, (zm. 1638) i Zofii Firlej (zm. 1645).

podobnie jak bracia odebrał staranne wykształcenie, nauczycielem jego w domu rodzinnym był Jan Ciągocki. 1639 – kształcił się w Akademii Krakowskiej. 2 sierpnia 1640 – został wpisany do księgi Arcybractwa Różańcowego w Wodzisławiu, fundowanego przez jego matkę[1], występował już wówczas jako pleban wodzisławski. Beneficjum wodzisławskie otrzymał nie mając jeszcze święceń kapłańskich[2]. Na dochody plebana wodzisławskiego składały się między innymi nadane w 1640 r. przez biskupa krakowskiego Jakuba Zadzika dziesięciny z karczunków należących do Wodzisławia i wsi: Świątniki, Laskowa, Łany, Klemencice, Zielonki, Piotrowice, Strzeszkowice, Piskorzowice, i Zakrzów. 1643 – razem z braćmi Przedborem i Pakosławem Kazimierzem rozpoczął studia na uczelni w Ingolstadt, gdzie studiował filozofię do września 1645 r. 1647 – wraz z braćmi Wespazjanem i Pakosławem Kazimierzem uzyskał w Rzymie relikwie św. Perygryna, który stał się patronem rodu Lanckorońskich. 1651 – objął probostwo sędziszowskie, ustępując wodzisławskie swemu dawnemu nauczycielowi Janowi Ciągockiemu. 25 stycznia 1664 kościół sędziszowski wizytował biskup krakowski Mikołaj Oborski i miał wiele uznania i jak najlepsze zdanie o proboszczu sędziszowskim. ok. 1669, kiedy brat Wespazjan postąpił na biskupstwo kamienieckie, został proboszczem małogoskim i od tego czasu swe obowiązki kapłańskie dzielił między parafię małogojską a sędziszowską[3]. Utrzymywał liczne i przyjazne stosunki z okoliczną szlachtą. 1674 – został wybrany deputatem na Trybunał Piotrkowski. 1672 – został kanonikiem poznańskim. 1674 – został kanonikiem krakowskim. Był także sekretarzem królewskim i kanonikiem płockim. Brat Wespazjan zapisał mu w testamencie swoją bibliotekę i uczynił go wykonawcą swej ostatniej woli.

Marszałek konfederacji radomskiej województwa krakowskiego.[1] 23 października 1767 wszedł w skład delegacji Sejmu, wyłonionej pod naciskiem posła rosyjskiego Nikołaja Repnina, powołanej w celu określenia ustroju Rzeczypospolitej[2]. Był posłem na Sejm Repninowski z województwa krakowskiego[3]. 24 marca 1768 na Radzie Senatu głosował za wezwaniem wojsk rosyjskich w celu stłumienia konfederacji barskiej[4]. Po wprowadzeniu autonomii dla większych miast Rzeczypospolitej na mocy uchwalonego przez Sejm Czteroletni prawa o miastach 18 kwietnia 1791 Wielopolski przyjął obywatelstwo krakowskie. 14 kwietnia 1792 został pierwszym w historii miasta prezydentem. Funkcję tę sprawował do 11 września 1792. Po zajęciu miasta przez wojska rosyjskie zlikwidowano magistrat przywracając dawne władze. Siedzibą Wielopolskiego była kamienica przy Rynku Głównym 47 zwana Margrabską.

W 1778 odznaczony Orderem Orła Białego.

В 1725 році з дочкою Миколи Браницького одружився Іван Любомирський і Білилівка вже в 1777 році належала дочці цього князя Марії Радзівіловій. Вона була бездітною і не залишила нащадків. Білилівка повернулась в осідлість її вуя Клемента Браницького, гетьмана військ коронних, який як бездітний переказав всі добра свої Іоахімові Потоцькому, підчашому, литовському регіментарові конфедерації з Бару. особистому ворогові Станіслава Августа. Потоцький Іоахім був жонатий з Терезою Сапіжанкою, Іоахім Потоцький залишив дві дочки, які вийшли заміж за каштелянів Львівських, також Потоцьких, Христина за Петра Францішка, старосту Щирецького, Іванна за Яна, старосту Канівського, Петро Францішек Потоцький, староста Щирецький посланник, посол Польщі в Стамбулі, замешкавши в Білилівці збудував тут палац і сад заклав, підніс містечко. Помер в Бердичеві, похований в Білилівці на парафіяльному цвинтарі. Після ньго Білилівка перейшла у власність його сина Яна, який був одружений з Маріанною Чорторийською, яка мала двох синів Йосипа і Германа.

• http://uk.wikipedia.org/wiki/Білилівка