Berthold III d'Andechs b. 1110 d. децембар 1188 - Индекс потомака

Il fut le fils aîné de Berthold II d'Andechs et de son épouse Sophie, la fille du margrave Poppo II d'Istrie et de Richgarde de Sponheim.
Vers 1170, il fonda Innsbruck près de son château d'Ambras.
1173, il fut nommé margrave (chef militaire de marche ou fief) d'Istrie et de la marche de Carniole.

1212-1240, il fut burgrave (commandant militaire d'une ville ou d'une place forte) de Wurzbourg de la principauté épiscopale de Wurtzbourg.

Elle fut la fille du burgrave (commandeur militaire d'une place forte) de Wurtzbourg, Poppo VII et de sa première épouse, Elisabeth, la fille de Berthold von Wildberg et de son épouse Sophia von Auhausen.
Elle épousa Louis III, comte de Looz.
1216-1243, elle fut burgrave de la ville libre de Mayence de l'électorat de Mayence, principauté du Saint-Empire romain germanique.

1307, il fut évêque auxiliaire du diocèse de Mayence sous l'archevêque de Mayence Pierre d'Aspelt.

Hennebergu oraz Koburg. Spośród dzieci przeżył go tylko jeden syn, Herman, który został jego następcą, oraz córki:

Beatrycze, zm. 1316, żona księcia świdnickiego Bolka I Surowego, a następnie księcia kozielskiego i bytomskiego Władysława; Matylda, zm. 1298, żona księcia wrocławskiego i krakowskiego Henryka IV Probusa;

Konrad I był czwartym pod względem starszeństwa syn księcia śląskiego Henryka II Pobożnego i Anny z czeskiego rodu Przemyślidów. W momencie śmierci ojca w 1241 roku Konrad był małoletni. W celu uniknięcia nadmiernego rozdrobnienia władztwa został wysłany przez matkę i starszych na studia do Paryża, gdzie miał zostać wykształcony na duchownego.

Итак, потомки Ростислава предпочли Болгарский трон, чем какую-то Русь, а на Волыни меж тем так и правили потомки Даниила Галицкого вплоть до Андрея и Льва Юрьевичей, погибших в 1324 г.

• http://forum.svrt.ru/lofiversion/index.php?t1483-50.html

То есть, другими словами, платят дань «монголам» (вассалитет) и вступают в союз с Ватацем! Почему бы болгарам не использовать войска своих сюзеренов («монголов») для господства на Балканах? Зачем Асеню союз с «карликовой» Никеей?

• http://razgovorchik.ru/index.php?showtopic=12741&hl=%EB%E0%F1%EA%E0%F0%E8%E4%FB

Итак, потомки Ростислава предпочли Болгарский трон, чем какую-то Русь, а на Волыни меж тем так и правили потомки Даниила Галицкого вплоть до Андрея и Льва Юрьевичей, погибших в 1324 г.

• http://forum.svrt.ru/lofiversion/index.php?t1483-50.html

Википедия В мае 1260 года она вышла замуж за Моиша II Дарои (1210—1280/1281), палатина Венгрии в 1270-1272 годах. От болгарских царей у неё детей не было, а в браке с Моишом родилась дочь Эржебет Дарои, которая стала женой Миклоша Меддьеши, воеводы Трансильвании, и одним из предков в 7-м колене короля Польши Стефана Батория.

Konstancja była najstarszym dzieckiem księcia wielkopolskiego Przemysła I i księżniczki wrocławskiej Elżbiety. Swoje imię otrzymała zapewne na cześć siostry Elżbiety, żony księcia kujawskiego Kazimierza I - Konstancji wrocławskiej[2]. W 1255 r.[3], kiedy Konstancja nie osiągnęła jeszcze pełnoletności została zaręczona ze swoim rówieśnikiem - synem margrabiego brandenburskiego Jana I - Konradem. Świadczy o tym dyspensa papieska jaką udzielił narzeczonym papież Aleksander IV bullą z dnia 19 grudnia 1255 r. Dyspensa była potrzebna, gdyż zarówno Konstancja, jak i Konrad byli praprawnukami księcia wielkopolskiego Mieszka Starego. Związek ten miał unormować, wrogie dotychczas stosunki Przemysła I i jego brata Bolesława Pobożnego z margrabiami. Do właściwego zawarcia małżeństwa doszło dopiero po śmierci ojca księżniczki w 1260 r. w przygranicznym Santoku[4]. Wianem Konstancji miała być kasztelania santocka (jednak bez samego grodu, który pozostał przy Wielkopolsce) przekazana Brandenburgii za zgodą wiecu Wielkopolan, który odbył się w dniu 1 lipca tegoż roku w Poznaniu[5]. Taką wysokość posagu gwarantował już Przemysł I w 1255 r. Małżeństwo Konstancji z Konradem nie przyniosło spodziewanego ocieplenia stosunków brandenbursko-wielkopolskich, gdyż już w 1265 r. doszło do walk w wyniku, których Brandenburczycy zajęli gród w Santoku. Wojna z przerwami toczyła się zresztą przez całe życie Konstancji a zakończyła się ostatecznie dopiero w 1278 r. odzyskaniem przez Wielkopolskę wszelkich wcześniejszych strat[6].

Najstarsza córka księcia kaliskiego Bolesława Pobożnego i Jolenty Heleny, córki władcy Węgier Beli IV. Żona Henryka V Brzuchatego, księcia legnickiego i wrocławskiego.

O dzieciństwie i wczesnej młodości Elżbiety nie wiemy zgoła nic. Pomiędzy 1277 a 1278 została wydana przez ojca za mąż za księcia legnickiego Henryka Brzuchatego. Wiązało się to z zawarciem w tym okresie przez Bolesława Pobożnego sojuszu z Bolesławem Rogatką skierowanego przeciwko księciu wrocławskiemu Henrykowi IV Probusowi.

Małżonek Elżbiety samodzielnym księciem legnickim został po śmierci ojca w 1278. W 1290 w wyniku zamachu stanu zorganizowanego przeciwko legalnemu następcy Henrykowi III Głogowczykowi został on dodatkowo księciem wrocławskim. Elżbieta i Henryk byli rodzicami trzech synów (byli to: Bolesław III Rozrzutny, Henryk VI Dobry i Władysław legnicki), oraz pięciu córek (Jadwigi, Eufemii, Anny, Elżbiety i Heleny), z których trzy (z wyjątkiem Jadwigi i Eufemii) wybrały karierę duchowną.

22 lutego 1296 zmarł małżonek księżnej, Henryk V. Księstwo legnicko-wrocławskie, księżna-wdowa oraz jej dzieci znaleźli się wówczas pod opieką najpierw brata Henryka, Bolka jaworskiego (do 1301), następnie biskupa wrocławskiego Henryka z Wierzbna (w latach 1301-1303), wreszcie króla Czech Wacława II.

Znaczenie Elżbiety wzrosło zwłaszcza za rządów namiestniczych tego ostatniego, kiedy wraz z najstarszym synem Bolesławem III znalazła się na dworze w Pradze. Doszło tam do małżeństwa Bolesława z córką Wacława II, Małgorzatą. W zamian młody Henrykowic za zgodą matki zrzekł się na korzyść władcy czeskiego praw do ziem należących ongiś do Henryka V, a zagarniętych przez książąt głogowskich.

Szczególną opieką księżnej cieszyły się dominikanki i klaryski wrocławskie (w tym ostatnim klasztorze znalazły się trzy córki Elżbiety).

Итак, потомки Ростислава предпочли Болгарский трон, чем какую-то Русь, а на Волыни меж тем так и правили потомки Даниила Галицкого вплоть до Андрея и Льва Юрьевичей, погибших в 1324 г.

• http://forum.svrt.ru/lofiversion/index.php?t1483-50.html

Contemporary of Person:579768 Brother of Guillaume de Beaujeu of Naples

Fled the persecution of the Templars during the dissolution of the order of Knights Templar. His descendants sought refuge from the persecution of the Pope by allaying themselves with the Eastern Orthodox church.

May have been the French/Arabic speaking author of Gestes des Chiprois. This author, an unnamed relative if Simon Moustier (Templar Librarian) and assistant to Guillaume Beaujeau, is known only as the Templar of Tyr (Le Templier de Tyr).

Circumstantial evidence (Moldavian Numismatics showing relationship to Capet-Arpad) connects him to this line. It is historically unattested and may be subject to change

https://gw.geneanet.org/jeanpascalp?lang=fr&ocz=4&p=guillaume+ii&n=de+vienne&oc=4

https://gw.geneanet.org/jeanpascalp?lang=fr&ocz=4&p=philippe+ii&n=de+vienne&oc=1

Imię Kunegundy nawiązuje najprawdopodobniej do Kingi (Kunegundy), która była siostrą babki macierzystej księżniczki[1]. Około 1310[1] została żoną księcia świdnickiego Bernarda. Z małżeństwa Kunegundy i Bernarda pochodziło co najmniej siedmioro dzieci: Bolko II Mały – książę świdnicki, Konstancja – żona księcia głogowskiego Przemka, Elżbieta – żona księcia opolskiego Bolesława II, Henryk II – książę świdnicki, Beata – zmarła w młodości, co najmniej dwoje dzieci – zmarłe w dzieciństwie. Po śmierci męża, zmarłego 6 maja 1326, Kunegunda sprawowała przez kilka lat regencję w księstwie z powodu małoletności synów[1]. Zapewne w 1329[2] wyszła za mąż za księcia saskiego Rudolfa I i opuściła księstwo świdnickie, zabierając ze sobą córkę Beatę[3]. Drugie małżeństwo Kunegundy było prawdopodobnie bezpotomne[4].

- http://fmg.ac/Projects/MedLands/BAVARIAN NOBILITY.htm#FriedrichIVNurnbergdied1332A

Il épousa Menzia di Montferrato.

Małgorzata była córka króla Czech Wacława II i jego pierwszej żony Guty. Zapewne w styczniu 1303 poślubiła księcia brzesko-legnickiego Bolesława III Rozrzutnego. Małżeństwo miało początkowo charakter formalny z powodu zbyt młodego wieku nowożeńców (Bolesław miał 11 lat, Małgorzata niecałe 7). Dopełnienie nastąpiło zapewne w latach 1308-1310.

Małgorzata nie otrzymała stosownego wiana. W 1308 jej mąż opanował księstwo opawskie. W maju 1311 Bolesław Rozrzutny zawarł w Ołomuńcu układ z swoim szwagrem królem czeskim Janem Luksemburskim. Na jego mocy w zamian za 8000 grzywien zwrócił księstwo opawskie Czechom i zrezygnował z posagu żony. Odpowiedni dokument wystawił Bolesław w Ołomuńcu 11 czerwca 1311.