Agathe de Lorraine d. 1158? - Descendants (Inventory)

Vo vremя osadы i sdači Zarы v istorii četvertogo pohoda vыstupaet novoe lico — vizantiйskiй carevič Alekseй Angel, sыn nizvergnutogo i osleplennogo Alekseem III brata poslednego, Isaaka. Carevič Alekseй, spasšisь iz temnicы, bežal na Zapad s celью dobitьsя pomoщi dlя vozvraщeniя trona svoemu nesčastnomu otcu. Posle bezrezulьtatnogo svidaniя v Rime s papoй, carevič napravilsя na sever, v Germaniю, k svoemu zяtю, germanskomu gosudarю Filippu Švabskomu, ženatomu, kak izvestno, na Irine, sestre Alekseя i dočeri Isaaka. Irina, po slovam vizantiйskogo istorika toй эpohi Nikitы Akominata, prosila muža pomočь bratu, kotorый "bez krova i otečestva stranstvuet podobno zvezdam bluždaющim i ničego ne imeet s soboй, krome sobstvennogo tela." Kakoй-libo oщutitelьnoй materialьnoй podderžki Filipp, buduči v dannый moment zanяt borьboй vnutri gosudarstva s Ottonom Braunšveйgskim, okazatь careviču ne mog; no on otpravil posolьstvo v Zaru s prosьboй k Venecii i krestonoscam pomočь Isaaku i ego sыnu Alekseю v vosstanovlenii ih na vizantiйskom prestole. Carevič obeщal za takuю pomoщь podčinitь Vizantiю v religioznom otnošenii Rimu, zaplatitь krestonoscam krupnuю summu deneg i, posle vosstanovleniя ego otca na prestole, prinяtь lično učastie v Krestovom pohode.

No predstaviteli "teorii prednamerennosti" ne ograničilisь tolьko popыtkami dokazatь fakt izmenы Venecii. V 1875 g. poяvilsя novый motiv, provodimый osobenno francuzskim učenыm grafom Rianom (comte de Riant), kotorый dokazыval, čto glavnыm vinovnikom peremenы napravleniя pohoda bыl ne Dandolo, a otvergnutый papoю Innokentiem III germanskiй korolь Filipp Švabskiй, zяtь nizložennogo Isaaka Angela, ženatый na ego dočeri i sestre careviča Alekseя. V glubine nemeckoй zemli bыla spletena iskusnaя političeskaя intriga, kotoraя dolžna bыla napravitь krestonoscev na Konstantinopolь. Ispolnitelem že planov Filippa na Vostoke яvilsя Bonifaciй Monferratskiй. V izmenenii napravleniя pohoda graf Rian vidit odin iz эpizodov vekovoй borьbы papstva i imperii. Svoeй rukovodящeй rolью v pohode Filipp unižal papu i ego ideю krestovogo pohoda; polučiv v vosstanovlennom vizantiйskom imperatore soюznika, Filipp mog nadeяtьsя na uspeh v ego borьbe s papstvom i svoim sopernikom v Germanii Ottonom Braunšveйgskim. Odnako эtoй teorii Riana bыl nanesen udar rabotoй V. G. Vasilьevskogo, kotorый pokazal, čto begstvo careviča Alekseя na Zapad imelo mesto ne v 1204 godu, kak dumali istoriki, a v 1202, tak čto dlя "složnoй, izdaleka zadumannoй političeskoй intrigi" Filippa ne ostaetsя, požaluй, mesta i vremeni; "nemeckaя intriga okažetsя, požaluй, takim že prizrakom, kak i venecianskaя." K эtomu nado pribavitь dobrosovestnoe issledovanie francuza Tessьe (Tessier) o tom že pohode, gde francuzskiй issledovatelь na osnovanii razbora i ocenki sovremennыh istočnikov, otricaet isklюčitelьnuю rolь germanskogo gosudarя i vozvraщaetsя k priznaniю naibolьšego značeniя za rasskazom Villarduэna, t.e. vozvraщaetsя k tomu, čto bыlo gospodstvuющeй točkoй zreniя do načala šestidesяtыh godov XIX veka, t.e. k "teorii slučaйnosteй." Tessьe govorit, čto četvertый Krestovый pohod bыl francuzskim Krestovыm pohodom i čto zavoevanie Konstantinopolя bыlo ne germanskim, ne venecianskim dostiženiem, a francuzskim. Čto že ostalosь iz "teorii prednamerennosti" Riana? Ostalosь lišь to, čto Filipp Švabskiй prinimal učastie v izmenenii napravleniя pohoda i imel pritяzaniя, podobno Genrihu VI, na Vostočnuю imperiю; no istočniki ne daюt prava utverždatь, čto kakoй-libo rukovodящiй tonkiй plan, ot kotorogo zavisela bы sudьba vsego pohoda, suщestvoval.

• http://www.biblicalstudies.ru/Books/Vasil8.html

Był synem margrabiego z Salzwedel Ottona V Długiego oraz Judyty (Jutty) z Hennebergu. W 1291, po śmierci brata matki, hrabiego Hennebergu, wraz ze starszymi braćmi odziedziczył część Hennebergu oraz hrabstwo Koburga. Ostatni z jego starszych braci zmarł w 1295, wówczas to dziedzictwo matki przypadło wyłącznie jemu. W 1295 poślubił Annę, córkę późniejszego króla niemieckiego Albrechta I Habsburga. Już za życia ojca uczestniczył w rządach, szczególnie na terenach odziedziczonych po hrabiach Hennebergu. Także dzięki temu, że starsi bracia zmarli przed śmiercią ojca (ten zmarł zapewne w 1298) został jego jedynym następcą w części Brandenburgii. Początkowo dzielił tutaj władzę z ostatnim z żyjących stryjów i zarazem współrządców ojca, Albrechtem III, który wszakże zmarł już w 1300. Otto dzielił także tytuł margrabiowski z licznymi kuzynami z innej linii dynastii askańskiej, panującymi w Stendal, którym przewodził Otto IV ze Strzałą. Już w 1298 podczas elekcji królewskiej Herman próbował skorzystać z praw elektorskich przysługujących Brandenburgii obok swego starszego kuzyna Ottona IV. Herman zawarł wówczas sojusz z kuzynem. Jego efektem było nabycie w 1303 od margrabiego Diezmanna Miśni. Oznaczało to zerwanie z teściem, królem Albrechtem Habsburgiem, który także miał pretensje do tego terytorium. Margrabiowie brandenburscy sprzymierzyli się wówczas z królem czeskim Wacławem II. Po śmierci tego ostatniego powstał plan wymiany Miśni (którą mieli zwrócić Albrechtowi) na Pomorze, które miał oddać im syn Wacława II Wacław III. Jego realizacji stanęło jednak na przeszkodzie zamordowanie tego ostatniego w 1306. Herman posiadał także duże wpływy na Śląsku. Po śmierci swego szwagra (męża siostry Beatrycze), księcia świdnickiego Bolka I Surowego został opiekunem jego małoletnich synów, Bernarda, Henryka I i Bolka II – rządy w księstwie sprawował do czasu uznania pierwszego z nich za pełnoletniego (w 1305). W 1308 podjął wraz z kuzynem Ottonem IV wyprawę na Meklemburgię, podczas której zmarł wskutek choroby. Ze związku z Anną Habsburżanką pochodził jedyny syn i następca Hermana, Jan V, na którym wygasła ottońska linia dynastii askańskiej w Brandenburgii. Herman i Anna mieli także trzy córki: Agnieszkę, żonę margrabiego brandenburskiego na Stendal Waldemara Wielkiego, a następnie księcia brunszwickiego Ottona Łagodnego; Matyldę, żonę księcia żagańskiego Henryka IV Wiernego;